داد از ستیزۀ فلک و دور اخترش!
وآن دشمنی به عترت پاک پیمبرش!
آن بردن حسین و بر او آب بستنش
وآن آب دادن از دم شمشیر و خنجرش
آن دل کباب کردنش از تاب تشنگی
با یاوران و آب روان در برابرش
آن دست و پا خضاب به خون گشته، قامتش
وآن تن به نعلِ اسبِ عدو، خسته پیکرش
آن بردنِ عیالِ اسیرش به شهر شام
با نوجوان خستۀ بی‌‌یار و یاورش
گاه آن گشاده، دست اسیری، به عترتش
گاه این فکنده، چشم کنیزی، به دخترش
این دشمنی که کرد به فرزند مصطفی
زآن کرد آسمان که ز خود دید، برترش
گردون همیشه قدر نکویان، چنین شناخت
این کینه تازه نیست به اولاد حیدرش
قدرش به قدْر مرتبه، رُمح و سنان شناخت
کش دید برتر از همه، بُگذاشت بر سرش
چون خیمه زد ز شام به یثرب، امام ناس
آسوده گشت، عترت پیغمبر از هراس
یعقوب اهلبیت نبی با بشیر گفت
کاین مژده را به مژدهی یوسف مکن قیاس
بعد از تو، ای برادرِ با جان برابرم!
شد تازه ماتم پدر و داغ مادرم
بودم یقین ز آل زیاد، این همه عناد
وز خود گمان نبود که طاقت بیاورم
ای جان باب! از چه نگیری به بر مرا؟
افکندهای چو اشک، چرا از نظر مرا؟
ای مهربان پدر! ز چه نامهربان شدی؟
مهر تو بیشتر بُد از این پیشتر مرا
چون شام گشت، آل پیمبر، مقامشان
از چاشتگاه کوفه بتر گشت، شامشان
از دُرد دَرد و زهر غم و شربت فراق
کرد آن چه داشت، ساقی دوران، به جامشان
داد از ستیزۀ فلک و دور اخترش!
وآن دشمنی به عترت پاک پیمبرش!
آن بردن حسین و بر او آب بستنش
وآن آب دادن از دم شمشیر و خنجرش
آن دل کباب کردنش از تاب تشنگی
با یاوران و آب روان در برابرش
آن دست و پا خضاب به خون گشته، قامتش
وآن تن به نعلِ اسبِ عدو، خسته پیکرش
آن بردنِ عیالِ اسیرش به شهر شام
با نوجوان خستۀ بی‌‌یار و یاورش
گاه آن گشاده، دست اسیری، به عترتش
گاه این فکنده، چشم کنیزی، به دخترش
این دشمنی که کرد به فرزند مصطفی
زآن کرد آسمان که ز خود دید، برترش
گردون همیشه قدر نکویان، چنین شناخت
این کینه تازه نیست به اولاد حیدرش
قدرش به قدْر مرتبه، رُمح و سنان شناخت
کش دید برتر از همه، بُگذاشت بر سرش
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
