افتاد تا که از تن آن شه‌سوار، دست
بگْشود خصم او ز یمین و یسار، دست
ناچار شد دچار اجل، تن به مرگ داد
بی‌دست چون جدال کند با هزار دست؟
آن میر نام‌دار به دندان گرفت، مشک
دندان معین شود چو بیفتد ز کار، دست
دشمن کمان گشود به سویش ز چار سو
بر مشکِ آب، تیر و به گُل یافت خار، دست
جسم شریف او، هدف تیر و نیزه شد
باد سموم یافت بر آن لاله‌زار، دست
از ضربت عمود، رُخش گشت غرق خون
بر چهر مهر یافت، خسوف و غبار، دست
افتاد روی خاک و ندا زد که «یا اَخا»
دریابم از وفا و به یاری برآر دست
شاها! بیا که جان کنم ایثار مقدمت
آن‌سان که در ره تو نمودم نثار، دست
گر د‌یرتر رسی نگذارد ز من اثر
یابد چو خصمِ شوم بر این جسمِ زار، دست
سلطان دین، چو ناله‌ی جان‌سوز او شنید
تعجیل کرد تا که به بالین او رسید
چون به دشت کربلا، سلطان عشق
مانْد تنها در صف میدان عشق
لشکر غم، حملهور از شش طرف
دشمنان از چار جانب بسته صف
خردسالی در حریم شاه بود
نام او شهزاده عبدالله بود
عاقبت خود را ز زینب وارهانْد
خویشتن را در حضور شه رسانْد
چون به «دارالعشق»، یعنی کربلا
بار افکندند ارباب ولا
هر که از آن وعدهگاه افتاد دور
عشق کردش جذب تا یابد حضور
روز عاشورا چو قوم دینتباه
حملهور گشتند بر خرگاه شاه،
گرم شد بازار هفتاد و دو تن
مشتری، حق؛ جنس، جان؛ جنّت، ثمن
افتاد تا که از تن آن شه‌سوار، دست
بگْشود خصم او ز یمین و یسار، دست
ناچار شد دچار اجل، تن به مرگ داد
بی‌دست چون جدال کند با هزار دست؟
آن میر نام‌دار به دندان گرفت، مشک
دندان معین شود چو بیفتد ز کار، دست
دشمن کمان گشود به سویش ز چار سو
بر مشکِ آب، تیر و به گُل یافت خار، دست
جسم شریف او، هدف تیر و نیزه شد
باد سموم یافت بر آن لاله‌زار، دست
از ضربت عمود، رُخش گشت غرق خون
بر چهر مهر یافت، خسوف و غبار، دست
افتاد روی خاک و ندا زد که «یا اَخا»
دریابم از وفا و به یاری برآر دست
شاها! بیا که جان کنم ایثار مقدمت
آن‌سان که در ره تو نمودم نثار، دست
گر د‌یرتر رسی نگذارد ز من اثر
یابد چو خصمِ شوم بر این جسمِ زار، دست
سلطان دین، چو ناله‌ی جان‌سوز او شنید
تعجیل کرد تا که به بالین او رسید
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
