ای سینۀ شکسته‌دلان، نینوای تو!

لبریز، نینوای وجود از نوای تو

جان حسین و نجل حسن، عشق زینبین

آغوش گرم حضرت عبّاس، جای تو

قرآن پاره‌پاره‌ی پاشیده بر زمین!

گل‌بوسۀ عمو به همه آیه‌ها‌ی تو

سر‌تا‌سر وجود تو، مثل حَسن، حَسن

خُلق تو، خوی تو، سخن تو، صدای تو

تو قاسمی که شخص حَسن خوانده قاسمت

قسمت شود جحیم و جنان، در رضای تو

یک باغ لاله و نفس سیزده بهار

ای ماه چارده شده محو لقای تو!

تو بر حسین، مثل علی ‌اکبر، او حسن

تو سوختی به پای وی و او به پای تو

ریحانۀ رسول که جان جهان فداش!

رو کرد بر تو گفت که جانم فدای تو!

شب بود و عشق‌بازی تو با نماز شب

می‌بُرد دل ز یوسف زهرا، دعای تو

قبر تو، در قبور بنی‌هاشم است لیک

در قلب، ما بنا شده، صحن و سرای تو

پیراهن تو بود زره، سینه‌ات سپر

جوشن شدند بر تن تو، زخم‌های تو

بر روی دست‌های عمو، دست و پا زدی

انگار بود، دست عمو، کربلای تو

در نینوا، صدای تو خاموش شد ولی

در هر دلی است، ناله‌ای از نینوای تو

«میثم» چنین نگاشت که ای غرق در حسین!

مثل حسین گشت، خدا، خون‌بهای تو