«امّ کلثوم» از پی ستر و حجاب
اشک‌ریزان کرد با مردم خطاب:
ای بسا! نعمت که از خود کاستید
وی بسا! نقمت که بر خود خواستید
اندکی گر رحم در دل داشتید
تا بدین سر حد قدم نگْذاشتید
پس نوای مرثیت آغاز کرد
چشم گریان، لب به شکوه باز کرد
تا مرا در تن بُوَد جان عزیز
بر عزیز خویش باشم اشک‌ریز
از نوا و نوحۀ آن دردمند
ضجّه‌ها برخاست، شیون شد بلند
اشک باریدند مردان و زنان
مردمان بر سینه و بر سر زنان
مویه کرده، مو پریشان ساختند
رخ خراشیدند و دل‌ها باختند
شاه دین را بود در درج خیام
گوهری رخشنده، عبدالله نام
مهر خاصی بین این طفل و شه است
کنیتش زین رو ابوعبداللَّه است
شاه دین را بود در درج خیام
گوهری رخشنده، عبدالله نام
مهر خاصی بین این طفل و شه است
کنیتش زین رو ابوعبداللَّه است
در ره عشق، عجب شهرت و نامی دارم
هر دم از جانب محبوب، پیامی دارم
داستانی است مرا بر سر هر ره‌گذری
بر سر هر گذری، شورش عامی دارم
آتش دشمن چو خیمه‌گاه بگیرد
دامن هر طفل بی‌گناه بگیرد
آه یتیمان ز قلب زار برآید
آینه‌ی چرخ، دود آه بگیرد
«امّ کلثوم» از پی ستر و حجاب
اشک‌ریزان کرد با مردم خطاب:
ای بسا! نعمت که از خود کاستید
وی بسا! نقمت که بر خود خواستید
اندکی گر رحم در دل داشتید
تا بدین سر حد قدم نگْذاشتید
پس نوای مرثیت آغاز کرد
چشم گریان، لب به شکوه باز کرد
تا مرا در تن بُوَد جان عزیز
بر عزیز خویش باشم اشک‌ریز
از نوا و نوحۀ آن دردمند
ضجّه‌ها برخاست، شیون شد بلند
اشک باریدند مردان و زنان
مردمان بر سینه و بر سر زنان
مویه کرده، مو پریشان ساختند
رخ خراشیدند و دل‌ها باختند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
