بس که به دل دارم آرزوی ابوالفضل
مرغ دلم شد اسیر موی ابوالفضل
جنّت و رضوان و حور و کوثر و غلمان
هست همه آیتی ز خوی ابوالفضل
نور دل حیدر است و شمع شهیدان
مظهر حقّ است نور روی ابوالفضل
شمس و قمر شد خجل ز نور جمالش
مشک ختن، شمّه‌ای ز بوی ابوالفضل
جملۀ پیغمبران به روز قیامت
بهر شفاعت به جستجوی ابوالفضل
خالق اعظم، گناه خلق دو عالم
جمله ببخشد به ابروی ابوالفضل
جرم و گنه گر بُوَد ز کوه، فزون‌تر
عفو نماید به گفتگوی ابوالفضل
ای دل! اگر طالب جنان و بهشتی
خلد برین است خاک کوی ابوالفضل
این دل «فرخنده» هم‌چو طایر قدسی[1]
بال زند متّصل به سوی ابوالفضل
[1]. نسخۀ مرجع: طایر قدس (با توجّه به وزن شعر تصحیح شد).
دارم از هجر رخت دیده چو رود جیحون
قلب بشْکسته، پُر اندوه؛ جگر، دجلۀ خون
آنقدر گریه کنم از غمت، ای شاه شهید!
تا دل خون شده از دیدهام آید بیرون
زمین کرببلا شد چو خوابگاه حسین
گذشت از حرم کعبه، بارگاه حسین
امیدوار چنانم که روز رستاخیز
مرا خدای دهد جای در پناه حسین
دلم سیّار دشت کربلا شد
گرفتار شه گلگون قبا شد
تپیدی مرغ دل اندر بر من
فتاده شوق اکبر بر سر من
چه شود اگر گذر، ای صبا! تو به سوی کرببلا کنی؟[1]
چو رسی به دشت بلا ز من، تو به اکبرم گلهها کنی
ز منِ شکستهدل، ای صبا! تو بگو به اکبر باوفا
چه شود که ای شه مهلقا! «نظری به جانب ما کنی؟»
بس که به دل دارم آرزوی ابوالفضل
مرغ دلم شد اسیر موی ابوالفضل
جنّت و رضوان و حور و کوثر و غلمان
هست همه آیتی ز خوی ابوالفضل
نور دل حیدر است و شمع شهیدان
مظهر حقّ است نور روی ابوالفضل
شمس و قمر شد خجل ز نور جمالش
مشک ختن، شمّه‌ای ز بوی ابوالفضل
جملۀ پیغمبران به روز قیامت
بهر شفاعت به جستجوی ابوالفضل
خالق اعظم، گناه خلق دو عالم
جمله ببخشد به ابروی ابوالفضل
جرم و گنه گر بُوَد ز کوه، فزون‌تر
عفو نماید به گفتگوی ابوالفضل
ای دل! اگر طالب جنان و بهشتی
خلد برین است خاک کوی ابوالفضل
این دل «فرخنده» هم‌چو طایر قدسی[1]
بال زند متّصل به سوی ابوالفضل
[1]. نسخۀ مرجع: طایر قدس (با توجّه به وزن شعر تصحیح شد).
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
