حسین! ای جان فدا در راه حق! جان‏‌ها فدای تو!

عجب شوری به عالم کرده بر پا ماجرای تو

سری نبْوَد که در آن سر نباشد شور عشق تو

دلی نبْوَد که مایل نیست سوی کربلای تو

تویی آن شهریاری کز طفیلت ماسوا برپاست

از آن رو ماسوا در ناله‏‌اند اندر عزای تو

تو آن شاهی که از سوز عزایت عالمی سوزان

ز هر سینه برآید آتشین آه از برای تو

از آن سودا و جان‌بازی که اندر نینوا کردی

شده مانند نی هر دل، بنالد در نوای تو

به راه حق از اکبر تا به اصغر را فدا کردی

ز جان بگذشتی ای جان‏‌ها به قربان وفای تو!

تو آن شاهی که ناحق ریخت اعدا خون پاکت را

از آن رو ذات حق شد در عوض خود خون‏بهای تو

تو تا آن پرچم دشت شهادت را به پا کردی

بپا در حشر از بهر شفاعت شد لوای تو

تو آن شاهی که کردی اکتفا بر کهنه پیراهن

ولی نگْذاشت بر تن از پس کشتن، دغای تو

تویی آن که سرت بر نی به ذکر آیۀ قرآن

ز مظلومی همی دم زد به هر جا ناله‏‌های تو

گهی آویز دروازه، گهی در دیر ترسایان

شرر افکنده بر جان جهانی، گفته‌‏های تو

شها! لطفی کن و بنما طلب از توس، «آذر» را

توانش طاق شد دیگر ز هجر کربلای تو