صبا! برو به نجف، نزد بوتراب امشب

بگو بیا سوی شام از ره ثواب امشب

که گرد ماه ولا، انجم هدایت دین

به خواب رفته و لب­ تشنه بهر آب امشب

بگو به ماه که امشب بر این خرابه متاب

که روی خاک سیه خفته آفتاب امشب

شب است و ظلمت و هر دیده خواب رفته ولی

به چشم زینب غم­دیده نیست خواب امشب

ببین نماز شبم را نشسته می­‌خوانم

از آنکه نیست به جسمم توان و تاب امشب

سپس برو به حسینم بگو که ای شه دین!

سوی خرابۀ ما رو کن از شتاب امشب

ببین رقیّه سراغ پدر ز من گیرد

به حیرتم که چه گویم بر او جواب امشب

ز خواب جسته رقیّه که باب من به کجاست

کجا شد از بر این دل­ شکسته، باب امشب؟

دمی ز گریه و زاری نمی‌­شود آرام

ز دوری تو به دل دارد التهاب امشب

ز بس که سوختم از ناله­‌های جان­سوزش

دلم به حالت زارش شده کباب امشب

بیا که مشکل خود را به کس نمی­‌گوید

مگر دهی تو بر این مشکلش جواب امشب

مریز این قدر از دیده اشک غم، «شاهد»!

که ترسم آن که جهان را کنی خراب امشب