شه را غریب دید چو عبّاس،‌ با شتاب

آمد به استضائه¹ چو مه پیش آفتاب

گشتند رو به رو چو علمدار و شاه، شد

از این قِرانِ² مهر و مه، آشوب و انقلاب

می‌خواست إذن جنگ اباالفضل و شه نداد

فرمود می‌توانی اگر رو طلب کن آب

مَشکی به دوش و گشت روان تشنه در فرات

شط را ز اشک چشم بَدَل کرد بر گلاب

دستی به زیر آب گرفت و به خویش گفت

عبّاس! این نه آب که یکسر بود سراب

نیمی در آب مانده و نیمی در آتشی
هستی بر آب داده و در آتشی کباب

عبّاس! این نه شرط وفا و نه غیرت است
شه در خیام تشنه، تو از آب کامیاب

بیرون ز سر هوا و تمنای آب کرد

از خون دل دو دیده پر از خونِ ناب کرد

________________________________

1. روشنی جویی.

2. به هم نزدیک شدن.