شادابی لب‌های تو را افسردند
گل‌های بهاری تو را پژمردند
از پرتو بی‌مثالت ای قرص قمر
جا داشت اگر ستاره‌ها می‌مُردند
پهنای زمین ستاره باران می‌شد
بر آینه‌ات که سنگ‌ها می‌خوردند
آن روح یتیمانه‌ی سرسبزت را
در فصل خزان سینه‌ها آزردند
کوتاهی اندام تو ممتد می‌شد
وقتی که به زیر پای مرکب بردند
گفتند که پر زخم‌ترینی ـ امّا
یک چندم آن کثیر را نشمردند
بر بال فرشته‌ها کجا می‌رفتی
انگار تو را ماه عسل می‌بردند
تشخیص تو سخت است علی یا که رسولی؟!
پس لطف بفرما و بفرما که کدامی؟
تو مستحب الطاعه ترین واجب مایی
هر چند امامت نکنی، باز امامی
«ای ماورای حد تصور، کمال تو»
بالاتر از پریدن جبریل، بال تو...
غیر از حسینِ فاطمه چیزی ندیده‌ایم
در انعکاس آینه‌های زلال تو
نزدیک سایه‌های عبورت نمی‌شویم
نامحرمان عشق کجا و خیال تو؟
بدون چون و بدون چرا نمی‌ماندند
شبیه رود، شبیه صبا، نمی‌ماندند
چه کربلاست که عالم به‌هوش می‌آید
پس از شنیدن چاووش‌ها نمی‌ماندند
گاه لیلایی و گهی مجنون
گاه مجنونم و گهی لیلا
گاه خورشید و گاه آیینه
روبه‌روی همیم در همه جا
شادابی لب‌های تو را افسردند
گل‌های بهاری تو را پژمردند
از پرتو بی‌مثالت ای قرص قمر
جا داشت اگر ستاره‌ها می‌مُردند
پهنای زمین ستاره باران می‌شد
بر آینه‌ات که سنگ‌ها می‌خوردند
آن روح یتیمانه‌ی سرسبزت را
در فصل خزان سینه‌ها آزردند
کوتاهی اندام تو ممتد می‌شد
وقتی که به زیر پای مرکب بردند
گفتند که پر زخم‌ترینی ـ امّا
یک چندم آن کثیر را نشمردند
بر بال فرشته‌ها کجا می‌رفتی
انگار تو را ماه عسل می‌بردند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
ماه عسل ما ماه محرم است