باز از میخانه، دل بویی شنید                                   

گوشش از مستان، هیاهویی شنید

دوستان را رفت، ذکر از دوستان                              

پیل را یاد آمد از هندوستان

ای صبا ای عندلیب کوی عشق                               

ای تو طوطی حقیقت گوی عشق

ای همای سدره و طوبی نشین                                

ای بساط قرب را، روح الامین

ای به‌فرق عارفان کرده گذار                                     

ای به‌چشم پاک بینان، رهسپار

رو به سوی کوی اصحاب کریم                                

باش طایف اندر آن والا حریم

درگشودندت گر اخوان از صفا                                 

راه اگر جستی در آن دارالصـّفا

شو در آن دارالصفا، رطب اللسان                              

هم‌طریقان را سلام از ما رسان

خاصه آن بزم محبان را، حبیب                               

گلشن اهل صفا را، عندلیب

اصفهان را، عندلیب گلشن اوست                             

در اخوت گشته مخصوص من اوست

کوی او جنت، بجستجویتان                                   

تشنه لب کوثر، به‌خاک کویتان

دستی این دست ز کار افتاده را                               

همتی این یار بار افتاده را

تا که بر منزل رساند بار را                                      

پر کند گنجینه الاسرار را

شوری اندر زمرۀ ناس آورد                                  

در میان، ذکری ز عباس آورد

نیست صاحب همتی در نشأتین                              

همقدم عباس را، بعد از حسین

در هواداری آن شـاه الست                                    

جمله را یک دست بود، او را دو دست