دردانۀ عرش خدا؛ مولا امام مجتبی   

شاه کرم؛ اوج سخا؛ مولا امام مجتبی

دل می‌برد لبخند او از حضرت خیرالنساء  

 نازش کشیده مصطفی، مولا امام مجتبی

نیزار قلبم طعمۀ آتش شود با نام او

محتاج او شد ما سوی؛ مولا امام مجتبی

صفین زانو می‌زند با برق شمشیر حسن

یل پهلوان جنگ‌ها؛ مولا امام مجتبی

جنگ جمل مبهوت او، گویی علی دیگر است

شبل علی مرتضی؛ مولا امام مجتبی

تنهایی و غربت چشان، حتی میان شیعیان

غربت شده تعریف با مولا امام مجتبی

بخشیده عزت بر جهان؛ با صلح او شد حق عیان

یا سبط من خیر الوری؛ مولا امام مجتبی

تصغیر نامت گشته نام ساکن کرب و بلا

دلدار شاه سر جدا؛ مولا امام مجتبی

عالم فدای موی تو، عقل بشر مبهوت تو

عرش خدا مأوا تو را؛ مولا امام مجتبی

درک مقامت را فقط یزدان تواند داشتن

ای برتر از اندیشه‌ها؛ مولا امام مجتبی

عالم‌ترین عالمان، انگشت حیرت در دهان

علمت رسیده تا کجا؛ مولا امام مجتبی

حکمت ندارد خانه‌ای جز سینه‌ی سبط النبی                          

ای معدن علم خدا؛ مولا امام مجتبی

جود و کرم مدیون تو، عباس هم مرهون تو                           

مدح و ثنایت کار ما؛ مولا امام مجتبی

با طعنه‌هایش هم‌زمان، در اختیارت بی‌گمان                          

آن مرد شامی را بقا؛ مولا امام مجتبی

عاجز ز فهم شأنشان، هم شیعیان هم دیگران                       

چون قبر زهرا در خفا؛ مولا امام مجتبی

بر بندگی خالص پروردگار لا مکان                                   

مصداق بی‌چون و چرا؛ مولا امام مجتبی

از ترس رب العالمین لرزه بر اندامش ببین                              

وقت نماز و در دعا؛ مولا امام مجتبی