امیر قافلۀ دشت کربلاست حسین

به راه بادیۀ عشق آشناست حسین

ببین که در پی قربان شدن به تیغ ستم

چو نخل، سرزده از باغ کربلاست حسین

به ناله‌های غریبانه، مویه‌ کن چون نی

ز سوز سینه، که در بند نینواست حسین

به قامتی شرف آموز آسمان بلند

ستاده در بر شمشیر کینه، راست حسین

دریغ و درد که از داغ یاوران طریق

شکسته‌خاطر، با قامتی دوتاست حسین

چو آسمان، تنش آذین به گل ستارۀ زخم

صبور مانده به نیزار نیزه‌هاست حسین

به راه دوست گذشت از جهان و جان، بنگر

به استقامت و ایثار تا کجاست حسین

رها ز رنگ تعلق، به ملک استغنا

رضا به دادۀ حق داده و رضاست حسین

چو شیر شرزه شکارافکن است و دشمن‌گیر

به کارزار همانند مرتضاست حسین

به خون پاک شهیدان کربلا سوگند

که در حریم وفا، رحمت خداست حسین!