همۀ رحمت حق را به گدا بخشیدند

به گدایان شما دست دعا بخشیدند

نفسم تنگ شد از جرم و خطا و نیرنگ

تا که رفتم به حریم تو هوا بخشیدند

خیمه‌ای که همگی جمع در آنیم همان

چادر خاکی زهراست به ما بخشیدند

مادرم حضرت زهراست خدا می‌داند

حال با من تو بگویی که چرا بخشیدند

وقت رفتن به حرم با دل زارم گفتم

شکر لله که به من عشق تو را بخشیدند

یادتان هست کنار حرمت با عشقت

به گدایت لقب بی سر و پا بخشیدند

چه شود بعد زیارت تو بگویی آقا

به همه یک سفر کرببلا بخشیدند

عاقبت این دل من هم حرمت خواهد شد

عاشقان را ز حرم سوز صدا بخشیدند

من خودم معترف جرم و خطایم هستم

عشق ارباب کرم را به که‌ها بخشیدند

"بی سبب نیست شب جمعه شب رحمت شد

مادری گفت «حسین جان»، همه را بخشیدند"¹

1. وامی از استاد علی اکبر لطیفیان