یک طرف کاغذ و یک سو قلمش افتاده
قلمش نه دمِ تیغ دو دمش افتاده
مثل روز دهم از فرط عطش با طفلان
در شب حجره به روی شکمش افتاده
آخرین لحظه همان لحظۀ تلخی است که مرد
دیده از دست ابالفضل علمش افتاده
دیده که دست و سر و چشم عمو عباسش
تا دم علقمه در هر قدمش افتاده
نفسش را رمقی نیست و در خاطر مرد
زخم‌های تن آقا، رقمش افتاده
بعد این قدر مصیبت که سرش آوردند
تازه تیغ آمده بر قدّ خمش افتاده
آخرین لحظه به یاد فقط این جملۀ شمر
که: «خودم می‌کِشم و می‌کُشمش»، افتاده
دمش از بس که حسینی است چو پایین رفته
باز در پای دمش بازدمش افتاده
مثل بین الحرمین است مدینه، اما
سر پا نیست... دراین سو حرمش افتاده
تو آمدی زمین و زمان بیقرار شد
توحید در نهایت خود آشکار شد
با روی کار آمدن رویت، آفتاب؛
از کار سروری جهان برکنار شد
دوتا بازو به دنیا آمده، نامش اباالفضل است
دوتا ابرو که وقت رزم، پیغامش اباالفضل است
به وقت رزم قاسم از رجزهای علی اکبر
اگر وامی گرفته، ضامن وامش اباالفضل است
اگر در خاک آذربایجان، جانان اباالفضل است
دلیل جان به اسم شهر زنجان، جان ابالفضل است
ستون خیمۀ کرب و بلا در باد و در طوفان
نمیافتد یقین تا تکیهگاه آن اباالفضل است
نه اینکه سر بزند ماهتاب از دستش
على ست، سرزده یک آفتاب از دستش
براى ثبت نگین عقیق عباسى
على ست ساخته امشب رکاب از دستش
یک طرف کاغذ و یک سو قلمش افتاده
قلمش نه دمِ تیغ دو دمش افتاده
مثل روز دهم از فرط عطش با طفلان
در شب حجره به روی شکمش افتاده
آخرین لحظه همان لحظۀ تلخی است که مرد
دیده از دست ابالفضل علمش افتاده
دیده که دست و سر و چشم عمو عباسش
تا دم علقمه در هر قدمش افتاده
نفسش را رمقی نیست و در خاطر مرد
زخم‌های تن آقا، رقمش افتاده
بعد این قدر مصیبت که سرش آوردند
تازه تیغ آمده بر قدّ خمش افتاده
آخرین لحظه به یاد فقط این جملۀ شمر
که: «خودم می‌کِشم و می‌کُشمش»، افتاده
دمش از بس که حسینی است چو پایین رفته
باز در پای دمش بازدمش افتاده
مثل بین الحرمین است مدینه، اما
سر پا نیست... دراین سو حرمش افتاده
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
