تا تو بودی، نفس آینه دلگیر نبود

در دلم هیچ، به جز نقش تو تصویر نبود

بی تو اما، نتوان گفت که بر من چه گذشت

از دلم پرس که این گونه زمین گیر نبود

به شکل گیسوی زینب دلی پریشان داشت

نشسته بود و سرش، در خم گریبان داشت

بلند مثل سپیدار ـ ناگهان ـ رویید

در آن دیار که رگبار، تیغ و طوفان داشت

جهان ندید از این لاله تازه‌تر هرگز

اگر چه باغ، از این لاله‌ها فراوان داشت!

دستی که طرح چشم تو را مست می‌کشید
صد آسمان ستاره از این دست می‌کشید

برد بلند شرقی پیشانی‌ات به روز
خورشید را به کوچۀ بن بست می‌کشید