این نالۀ شکستۀ یک خسته مادر است

بی شیر بودنم به خدا مرگ آور است

آن مادری که شیر ندارد دهد به طفل

خجلت زده، غریب و پریشان و مضطر است

از دخترم سکینه شنیدم چه‌ها شده

رویت خضاب گشته ز خونِ کبوتر است

مهلت بده دوباره گلم را بغل کنم

من مادرم که سینۀ من مهد اصغر است

یا که ببند چشم علی یا که صبر کن

چشمش هنوز در پی بیچاره مادر است

با من مگو که تیر به حلق علی زدند

بر حنجرش نشانۀ تیزیِ خنجر است

سنگ لحد نچیده به رویش مریز خاک

تازه به خواب رفته گل من که پرپر است

داغش عظیم اگرچه خودش شیر خواره بود

این داغ سخت با همه غم‌ها برابر است