سیاهی قصد جان شمع می‌کرد
و فکر روز قلع‌وقمع می‌کرد
حسین اما میان خلوت شب
نشسته خارها را جمع می‌کرد
مجال گریه‌ها کوتاه کوتاه
محرم می‌رسد لب‌تشنه از راه
به یاد غنچۀ نشکفته کم کم
فرو می‌غلتد از کنج گلوگاه
فرات از کام خشکتشرمناک است
زداغت آتشی در جان خاک است
به یاد دست‌های با وفایت
گریبان دوبیتی چاک چاک است
یکی دریا، یکی دریاچۀ خون
شمار زخم‌ها افزونِ افزون
محرم می‌زند آرام آرام
ز چشمان دوبیتیهام بیرون
سیاهی قصد جان شمع می‌کرد
و فکر روز قلع‌وقمع می‌کرد
حسین اما میان خلوت شب
نشسته خارها را جمع می‌کرد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
