که بود این موج؟ این دریا؟ که خواب از چشم دریا برد
َ شب را از سراشیب سکون تا اوج فردا،  برد

کدامین آفتاب از کهکشان خود،  فرود آمد؟
که این‏گونه زمین را تا عمیق آسمان‌ها برد؟

صدای پای رودی بود و در قعر زمان پیچید
و بُهت تشنگی را از عطشناک دل ما برد

کسی آمد،  کسی آنسان که دیروز توهّم را
به سمت مشرق آبی‌‏ترین فردای فردا برد

کسی که در نگاهش شعله آیینه می‏‌رویید
و تا آنسوی حیرت،  تا خدا،  تا عشق ما را برد

به خاک افکند ذلّت را،  شرف را از زمین برداشت
و او را تا بلندای شکوه نیزه بالا برد

دوباره شادی‏‌ام آشفت،  با اندوه شیرینش
مرا تا بیکران آرزو،  تا مرز رویا برد

بگو با من،  بگو ای عشق،  گرچه خوب می‏‌دانم
که بود این موج،  این طوفان که خواب از چشم دریا برد؟