آن چهرِ بر فروخته، ماهِ تمام بود

نو رُسته بود، لیک چو گل سرخ­فام بود

همچون بنفشۀ طَبَری تُرد و تازه بود

چون میوه‌های نورسِ ناچیده خام بود

قدّش کمی ز قامتِ شمشیر، بیشتر

گویی چو ذوالفقارِ علی در نیام بود

گرما اگرچه شعله کش اما به روی او

چون بازتاب شعله به روی رُخام بود

چون سیبِ اوفتاده ز شاخه درون آب

غرقِ عَرَق دو گونه آن گل مُدام بود

چشمانِ او دو گوهرِ تابان و بی‌قرار

در جستجویِ رخصتِ جنگ از امام بود

آخِر اجازه یافت که جان را فدا کند

وین رخصت از نگاه عمو، بی‌کلام بود

بَر جَست بر بُراق و به معراج خون شتافت

میدان، پلی به جانب دارالسَّلام بود

یک بندِپای پوش، از او برنبسته ماند

وین خود برای نسل جوان یک پیام بود:

قاسم ز شوقِ وصل، سر از پا نمی‌شناخت

بی‌شوق حق، مناسک دل، ناتمام بود

شیرین‌تر است از عسل ار مرگ آبروست

زهر است زندگی اگرت بندگی در اوست