نوری درخشید و به عالم روشنا داد

هادی شد و ره را نشان بر آشنا داد

ظلمت زدود از دهر و چندان فیض بخشید

تا بر کویر جانمان آب بقا داد

ذوق و شوق و طراوتم با تو

رونق شعر هیئتم با تو

هرچه باشد من از تو می‌گویم

سربلندی و عزتم با تو

تمام زاویه‌ها را کشید‌ه‌ای قائم

آ‌های سرو قد سرترین، سرت سالم

غزال «ام ولد»، نور چشم‌‌های جواد

پدربزرگ شب قدر حضرت قائم

ای چارمین علی ولی و دهم امام

وی بر فراز عرش ولایت تو را مقام

وه، ‌ای به کنیه بوالحسن و در لقب نقی

خورشید و ماه، آینه‌دار تو صبح و شام

نوبت عشق است و کار و بار حرام است

هرچه به جز گفتن از نگار حرام است

جبر تو گر هست، اختیار حرام است

محضر خورشید، سایه‌سار حرام است

اجازه هست مرغ دل، کبوتر حرم شود؟

و با فرشته‌‌های وحی عشق، هم قدم شود؟

اجازه هست این کبوتر نشسته در حرم

پر شکسته‌اش برای مدحتان قلم شود؟

آمده تا سخن از چشم خود آغاز کند

دهمین پنجره را سمت خدا باز کند

تا که یک پرده، خدا را به من ابراز کند،

جگر شیر بیارید که اعجاز کند

گاه شد مظهر خدا و گاه شد مظهر علی

من علی را در خدا دیدم، خدا را در علی

روز اول از خودش یک نور واحد خلق کرد

نیم آن شد مصطفی و نیمۀ دیگر علی

هم دلبر و دلاور و دلدار، مرتضی

هم سرور و سرآمد و سردار، مرتضی

هم دیده‌ای ست در و گهر بار مرتضی

هم سینه‌ای ست مخزن الاسرار مرتضی

یا حسین بن علی

خون گرمِ تو هنوز

از زمین می‌جوشد

در چنتۀ دل هرچه می‌شد عشق، روکرد

ظرف دل ما را بلورین چون سبو کرد

این لطف معشوقانۀ آقای ما بود

با عاشقی ناچیز میل گفتگو کرد

شاهنشه اریکۀ قدرت اباالحسن

اسطورۀ صلابت و غیرت اباالحسن

یا والی الولی، ید حق، بندۀ خلف

یا مظهر العجایب عالم، شه نجف