بس که به دل دارم آرزوی ابوالفضل

مرغ دلم شد اسیر موی ابوالفضل

جنّت و رضوان و حور و کوثر و غلمان

هست همه آیتی ز خوی ابوالفضل

شبی گل گفت با بلبل به گلزار:

تو عاشق نیستی بر روی دل‌دار

تو عاشق را ندانی حال چون است

تنش لاغر، دلش لبریز خون است

شب یکشنبه بود از ماه شعبان

شراره زد به دل، عشق شهیدان

فتادم باز یاد پادشاهی

که بهر اوست از مه تا به ماهی

سحرگه مرغ دل زد این ترانه

کشید از سینه، آه عاشقانه

همی از شوق دل می‌کرد پرواز

سخن از عشق شه بنمود آغاز

شد شب میلاد نور چشم پیمبر

عالم ایجاد چون بهشت معطّر

ساقی گل‌رخ! بیار باده مکرّر

گشته عیان نور حق ز خانۀ حیدر

باد صبا! به ساحت یثرب چو بگذری

بر تربت بتول ز من این خبر بری

کای بضعه الرّسول! محرّم شد آشکار

شد وقت در لحد به تن از غم، کفن دری

فلک! خراب شوی، بین چه ظلم‌ها کردی!

به اهل بیت رسول خدا چه‌ها کردی

هزار نامه ز کوفه به شاه دین بردی

به حیله از حرم جدّشان جدا کردی

ای که با عزّت و با شوکت و ناز آمده‌ای!

جان فدای تو! که بی‌چاره‌نواز آمده‌ای

ما اسیریم و غریبیم به ویرانۀ شام

منزل ما ز چه ای شاه حجاز! آمده‌ای؟

ای شهیدی کز رخت، نور خدا پیداستی!

رأس پاکت بر سنان، مانند بسم الله‌ستی

گه تجلّی کرده نورت هم‌چو یزدان در درخت

گاه دیر راهب از وی وادی سیناستی

چه دلی داشت؟ خدا! خواهر نالان حسین

دید چون غرقه‌ به خون پیکر غلطان حسین

بس که بارید در آن دشت بلا تیر و سنان

دشت، گل‌رنگ شد از خون جوانان حسین

زهی! روی تو مرآت جمال ایزد منّان

بهشت عدن بی رویت بُوَد بر عاشقان، زندان

منوّر گشته  از نور جمالت، عرش سبحانی

هویدا گشته از فیض وجودت، عالم امکان

این چه شوری است که در کرببلا می‌بینم؟

فتنۀ حشر در آن دشت به پا می‌بینم

نور حق گشته عیان در صف میدان بلا

روشن از نور رخش، ارض و سما می‌بینم

خیمه از کیست که خادم بُوَدش جبرائیل؟

این چه نوری است عیان و ز کجا می‌بینم؟