سالار کاروان پر از یاسمن، حسین

جمع صفات و خاتمۀ پنج تن، حسین

دلدار مصطفی و علی و حسن، حسین

سلام شاه کربلا یا حسین

درود ای خون خدا یا حسین

سلام بر پرچم ماه غمت

به گریه کن‌های شما یا حسین

میان کوچه‌ها مرد غریبی

به لب دارد نوای یا حبیبی

به لب ذکر و به دیده اشک دارد

به دیوار غریبی سر گذارد

کوچه گرد غریب این شهرم

بی کسی در غروب می‌دانم

سر بشکسته ام گواهی شد

بارش سنگ و چوب می‌دانم

فرجام دل پریش را می‌دانست

خونخواری زخم نیش را می‌دانست

همسایۀ نخل‌ها که شد، فهمیدند

او قصۀ مرگ خویش را می‌دانست

تن بى سر شده چون بی کس و بى یار شود

بازى دست اراذل سر بازار شود

ترسم این است بلایى که سر من‌ آمد

بین گودال سر جسم تو تکرار شود

کوفیان در دلشان کینۀ زهراست، نیا

مسلمت را بنگر بی کس و تنهاست، نیا

کار این بی صفتان سبّ عمویم علی است

بینشان بغض علی واضح و پیداست، نیا

کوهى ز درد بر سر شانه کشیده‌ام

گشتم ولى براى تو یارى ندیده‌ام

ذکر قنوت‌هاى نمازم عوض شده

کوفه میاست، ذکر سحر تا سپیده‌ام

در نامه‌های مردم کوفه وفا مجوی

در سینۀ خرابۀ اینها صفا مجوی

آقای بی کسان بنگر بی کسی من

در کوچه‌های کوفه یکی آشنا مجوی

دارالاماره یا که بستر؟ فرق دارد

مرگ اینچنین در پای باور فرق دارد

از باد فهمیدم که می‌آیی به سویم

اعجاز آن زلف معطر فرق دارد

سفیر مملکت دلبرم، مرا بکشید

به جای دلبر مه پیکرم، مرا بکشید

به جرم غیرت اگر قطعه قطعه‌ام بکنید

به جان بلای جهان می‌خرم، مرا بکشید

مسلمم سلمان منّای حسین

در رگ من خون بابای حسین

قبله‌گاهم قدّ و بالای حسین

ارزشم هیچ است منهای حسین