بشنوند این پیام، آنانکه:

پیروان تشیع نابند

تندروها بس است برگردند

کندروها خوش است بشتابند

تو را تا دیده‌ام محو جمال کبریا دیدم

تو را غرق مناجات خدا، از خود رها دیدم

تو را در سجدۀ باران و بر سجّادۀ صحرا

به هنگام قنوت برگ‌ها، در «ربّنا» دیدم

مانده است جبراییل ابوذر را نگه دارد

یا مالک و سلمان و قنبر را نگه دارد

وقتی پیمبر با ولی خود به بالا رفت

باید دو دستی باد، منبر را نگه دارد

قدمتی که شاه دارد را گدا هم داشته

حکمتی که فقر دارد را غنی هم داشته

تا زمین خوردیم با نام تو سرپا می‌شدیم

دردهامان از طفولیت دوا هم داشته

خاک بودیم و یاعلی گفتیم

جان گرفتیم تا علی گفتیم

ما به ربی که روحمان بخشید

همگی یکصدا علی گفتیم

طبع من نذر نگاه پهلوان روزگار

عاشقش هستم، قرار از سینه‌ام برده نگار

آمده شیر خدا در بیشه دنبال شکار

می‌گذارد دشمن مولای ما پا به فرار

ای که جز خانۀ تو، خلوت ما نیست که نیست

هر چه گشتیم در این میکده جا نیست که نیست

من که جز نام تو نامی نشنیدم بی شک

جز صدای تو در این دهر صدا نیست که نیست

امیرالحق، امیرالعشق، امیرالمؤمنینی تو

خدایی یا بشر؟ حیدر! نه آنی تو، نه اینی تو

تو را خواندند بی‌همتا و رقصیدند در آتش

علی! تقصیر اینان چیست؟ وقتی این‌چنینی تو

آتش گرفت هرکه می از این سبو کشید

دیوانه شد هر آنکه ننوشید و بو کشید

مدح تو را نمی‌شود آسان سرود و گفت

باید که دست، یکسره از آبرو کشید

ما کهنه شرابیم، به پیمانۀ ساقی

ما بست نشستیم به میخانۀ ساقی

با این همه می، ‌‌عقل نمانده به سر ما

زنجیری عشقیم، و دیوانۀ ساقی

روز اول بسته کار عاشقی را با خدا

آنکه پای نخل‌های کوفه رفته تا خدا

هر اولوالعزمی که می‌گویند خاطر خواه اوست

عهد بسته پای عشقش با پیمبرها خدا

غم‌ها که به سر آمد، آغاز ظفرها شد

الوعده وفا! روز دندان به جگرها شد

چشمان پیمبر هم، معطوف گذرها شد

حجاج رسیدند و پایان سفرها شد