آه! یادم نمی‌رود هرگز

غم جانسوز غارت خلخال

حملۀ نابرابر لشگر

به زنان و به خیمه و اطفال

با دستای زخمی و تاول زده

خودم مشک سوراخ رو برداشتم

رقیه تو گوشاش گوشواره بود

یه شمشیر چوبی اگه داشتم...

شبی میان همین روضه‌ها قبولم کن

به حرمت غم آل عبا قبولم کن

درون سینۀ من حبّ مرتضی جاری است

به حق فاطمه و مرتضی قبولم کن

خوشا به حال دلی که به دلبری برسد

به سفرۀ کرم ذره پروری برسد

همه رعیت ارباب می‌شویم اما 

غلام با ادب اینجا به برتری برسد

آن روز‌های شعله‌ور یادم نرفته

دستان تبدار پدر یادم نرفته

دریا همان نزدیکی، اما تشنه بودیم

بیتابی و چشمان تر یادم نرفته

چه تفاوت بکند ناله کند یا نکند

که دل سوخته را ناله مداوا نکند

چه تفاوت بکند پا بکشد یا نکشد

کاش می‌‌شد خودش اینقدر تقلا نکند

از سن کودکی شده غم آشنای من

باد خزان وزیده به دولت سرای من

بغض و شرر گرفته مسیر صدای من

بالا گرفته کار دل و گریه‌‌های من

مسلمان نه! بگو دنیا پرستند

که در بین حرم حرمت شکستند

به قصد خونت ‌ای خون خداوند

همه زیر عبا شمشیر بستند

ای دعای حسین در عرفات

هم صدای حسین در عرفات

لابه لای دعا تو را می‌‌خواند

آشنای حسین! در عرفات

ای یوسف غریب، به کنعان نیامدی

تنهاترین مسافر دوران، نیامدی

گویند بوی پیرهنت می‌رسد، ولی

ما مانده‌ایم و وعدۀ خوبان نیامدی

ای امیر عرفه! دست من و دامانت

جان به قربان تو و گردش آن چشمانت

ای امیر عرفه! ذکر لبت را قربان

حال پر سوز و غم نیمه شبت را قربان

هر سال عرفه دلم می‌‌گیره

از هجر تو دم به دم می‌‌گیره

آشفته و بی‌قرار و خسته

بازم دلامونو غم می‌‌گیره