اسیر غربتی جانکاه، زینب

دلش بی تاب شد ناگاه، زینب

صدایی می‌رسد از بین گودال

إلَیَّ، یا اُخَیَّ، آه زینب

گرد حریم کعبه امشب در طوافی

احرام بسته در صفوف اعتکافی

بر سر کشیدی چادری از جنس مهتاب

پولک نشان دشت‌های نقره بافی

ندارد وسعت داغم مساحت

ندیدم بعدِ تو یک روز راحت

مرا از کربلا بردند اما

دلم جا ماند بین قتلگاهت

چه باید کرد با این خون جاری

تن خورشید و صدها زخم کاری

به روی خاک گفتم صورتت را ...

الهی من بمیرم سر نداری

آورد از بهشت خدا بوی سیب را

بر شانه‌های علقمه مشکی غریب را

آیینه دار سفرۀ هفت‌آسمان کند

میراث دار جنّت و کوثر حبیب را

تنت خورشیدِ دشت کربلا بود

نه غسل و نه کفن، در خون رها بود

بگو ای زینت دوش پیمبر

کجا شایستۀ تو بوریا بود؟

آتش زدند بر سر ایوان کبریا

آتش کشید پر سوی دامان کبریا

در آن غروب حادثۀ سرخ عشق وخون

در خون نشست یکسره چشمان کبریا

مصیبت، طاقتش را سر می‌آورد

که با خود یک دل پرپر می‌آورد

از آن تن‌های غرق خون! بمیرم

هزاران تیر باید در می‌آورد

یک دم ای شور بختان بمیرید

سبز و سرخ درختان ببینید

این خیابان غرق سپیدار

این همه سرخ سبزینه افکار!

مانده بر خاک تشنۀ صحرا، گام تلماسه‌های اقیانوس

ردّ خاکستری که می‌پیچد، بر نفس‌های گرم هر ققنوس

خاک را با تلاطمی خونین، آشنا کرده تربت گل‌ها

قصّه‌ی سرخ ظهر عاشورا، با نگاه غزل شده مأنوس

زحمت مکش که خاک کنی بر سر این‌چنین

با بازوی بریده مزن پرپر اینچنین

با تیغ نه، تو را به امان‌نامه کشته‌اند

آری که می‌برند به کاغذ سر اینچنین

آنان که مشق اشک مرتب نوشته‌اند

با خط عشق این همه مطلب نوشته‌اند

آنان که بال گریه درآورده‌اند را

هم دوش انبیاء مقرب نوشته‌اند