کاش می‌شد که کمی زود زبان باز کنی

چه قدر کاش از این سینه شنیدم پسرم

نذر کردم که علمدار پدر باشی تو

علم و مشک برای تو خریدم پسرم

تمام حاجتم این بود در شب احیا

خدا بدون تو سال مرا رقم نزند

قرار ماست مسیر نجف به کرببلا

اگر خدای نکرده اجل به هم نزند

از داغ حسین به جانم آه افتاده

کارم به در خانۀ ماه افتاده

حتما که نشانۀ ظهور مهدی است

این خیل عظیمی که به راه افتاده

نوای ناله و غم‌ها: رقیه

گرفته کاروان دم: یا رقیه

رسیده اربعین بی‌قراری

همه برگشته‌اند اما رقیه

با نالۀ یا حسین بی‌تاب شدی

از داغ لب تشنۀ او آب شدی

با زمزمه‌های «أو سمعتم بغریب»

یک عمر تو روضه‌خوان ارباب شدی

ای کوثر بی‌قرینۀ ثارالله

آرام و قرار سینۀ ثارالله

در صبر و شکوه و استقامت، یکتا

آیینۀ حق! سکینۀ ثارالله

در جمع ملائک مقرب هستی

از روز ازل فاطمه‌مذهب هستی

شد محو جمال کبریایی جانت

محبوب دل حسین و زینب هستی

عطش را تو بهانه کردی ای جان که باشد دل بریدن از تو آسان

گرفتی از پدر اذن شهادت تو با بوسه بر آن لب‌های عطشان

تکانی خورد مشک و بر زمین افتاد

به راه افتاد اشک و بر زمین افتاد

در این مابین خورشید از سر حسرت

به دریا برد رشک و بر زمین افتاد

با پای پیاده از سفر آمد و رفت از «حج وداع» مختصر آمد و رفت

او بر سر جسم شهدا تا دم ظهر هفتاد و دو بار چون پدر آمد و رفت

داغی چه عظیم، کرد در سینه جلوس

شد روضه و با ضجه نفس شد محبوس

پرسید کسی: جنونتان مستند است؟

گفتیم: لهوف سید بن طاووس!

من کشته و مردۀ تو، القلب لیدک

ای صاحب اختیار جانم، لبیک!

موسی گذرش به صحنت افتاد و شنید

این وادی کربلاست، فاحلع نعلیک