تا خیمه به خون زنند در یاری عشق

دادند صلای سرخِ بیداری عشق

در کرب وبلای عاشقان پرپر شد

هفتاد و دو لاله در هواداری عشق

آن زینب او عزیز مردم شده است

این فاطمه­‌اش ملیکۀ قم شده است

افسوس که نام ام­ کلثوم فقط

مانند مزار مادرش گم شده است

حلولی تازه در گِل شد دوباره

برای سجده قابل شد دوباره

به روی نیزه بر پیغمبر عشق

و جبرائیل نازل شد دوباره

امان از ماجرای پیکری که...

امان از سرگذشت حنجری که ...

امان ای دل، امان ای دل، امان ای ...

امان از قصۀ انگشتری که ...

تمام کودکانش خسته بودند

و روی خاک‌ها بنشسته بودند

چه خالی بود جای دست عباس

سرش را روی نیزه بسته بودند

تا جان ز تن برادرت گشت جدا انگار که جان ز پیکرت گشت جدا

شمشیر ز بودن خودش مانده خجل چون با لبه‌اش گلِ سرت گشت جدا

شق القمری است در سماوات شده

چشم همۀ ستاره‌ها مات شده

ماهی که به خاطر خسوفش خورشید

کارش همه شب نماز آیات شده

تا علقمه‌ها، سیب و فدک‌ها، یاسند

باید همه قدر عشق را بشناسند

امواج فراتند به سر می‌کوبند

یا سینه زنان هیأت عباسند؟

هم آیه و هم کتاب می‌گفت: حسین هم لیلی و هم رباب می‌گفت: حسین

اعضا و جوارح قتیل ره عشق در خون خودش خضاب، می‌گفت: حسین

ابر آمد و گفت اشک نم نم با من

گل گفت که خون دل پر غم با من

باد آمد و گفت در حسینیۀ دشت

مداحی امسال محرم با من

ببین شرمندگی را در نگاهم

من و شرم گناه، آه از گناهم

دل اطفال تو لرزید، ای وای

به هنگام تماشای سپاهم

گرفتارم، گرفتارم ابالفضل

گره افتاده در کارم ابالفضل

دعایی کن، دوباره چند وقتی است

هوای کربلا دارم ابالفضل