ای دست! تو در عشق، گواهم شده‌ای
آلاله‌ی سرخ قتلگاهم شده‌ای
دیدی که ز سقّایی خود شرم بَرَم
در پیش سکینه عذرخواهم شده‌ای
ای دست! گر از تنم جدایت کردند
چون دست علی، گره‌گشایت کردند
تا روشنی علقمه باشی همه وقت
ای دست! چراغ کربلایت کردند
ای دست! چه خوب امتحان دادی تو!
منظومه‌ی عشق را تکان دادی تو
گر آب روان را نرساندی به حرم
بر نخله‌ی دین، خون روان دادی تو
ای دست که بر صدر نشاند‌ی خود را!
بر خاک ره دوست کشاندی خود را
از پیکر من اگر جدا گردیدی
بر دامن فاطمه رساندی خود را
ای دست! ز دست تو مدالم دادند
پرواز به قُرب ذوالجلالم دادند
ممنون توام که در حریم ملکوت
تا قطع شدی اذن وصالم دادند
ای دست که از پیکر من افتادی!
چون لاله‌ی سرخ در چمن افتادی
منّت به سرم گذاشتی، وز سر صدق
بر پای امام خویشتن افتادی
عبّاس که تکبیر شهامت زده است
شمشیر به یاری امامت زده است
تا جاده‌ی عشق را کسی گم نکند
با دست بریده‌اش علامت زده است
اى داغ ابوالفضل شکسته پشتت!
بُبْرید عدو بهر نگین، انگشتت
ز آن پیش که شمر سر بگیرد ز تنت
اى خون خدا! مرگ برادر کشتت
مردم که به عشق، جان فشانند تو را
بر مردمک دیده نشانند تو را
خورشید تمام کربلاها! عبّاس!
در پیش حسین، ماه خوانند تو را
عبّاس که در عشق دلى یک‌دله داشت
در دشت جهاد، پرچم قافله داشت
یک روز پس از برادر آمد به جهان
یعنى ز حسین، یک قدم فاصله داشت
چون صبح‌دم سوّم شعبان گردید
خورشید رخ حسین، تابان گردید
در نیمه‌شب چهارم شعبان هم
ماه رخ عبّاس نمایان گردید
اى روشنى مکتب توحیدى ما!
از سینه ببر ملال نومیدى ما
شد عید ولادت تو اى ساقى عشق!
با دست بریده‌ات بده عیدى ما
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
