سلام ما به مدینه، به قبلۀ جانش

سلام ما به رسول الله و گلستانش

سلام ما به حریمی که مهبط وحی است

که جبرئیل امین خادم است و دربانش

خداحافظ ای کعبه، ای بزم یار

خداحافظ ای بیت پروردگار

خداحافظ ای محفل اهل راز

خداحافظ ای قبله‌ام در نماز

کعبه،‌ ای بیت خداوند جلیل

ای به سنگت، اثر پای خلیل

کعبه، ای خانۀ امّید همه

کعبه، ای مرکز توحید همه

هر بار که جزر دیده، مدّش کرده

هر راه، به کُفر بود، سدّش کرده

پس ماندنِ در مکه حرام است که او

در مرگ هم اقتدا به جدّش کرده

کیست تا کشتی جان را ببرد سوی نجات

دست ما را برساند به دعای عرفات

موسی من تو به دنبال کدامین خضری؟

گوشۀ چشم تو ابری است پر از آب حیات

ساربان غریب می‌خواهی این همه مست را کجا ببری؟

تشنه آورده‌ای که آب دهی، یا به سرچشمۀ بقا ببری؟

کعبۀ هاج و واج را دیروز، در معمای خود رها کردی

یک قبیله ذبیح آوردی غرق خون تا دل از مِنا ببری

در شب قدر دلم با غزلی هم دم شد

بین ما فاصله‌ها واژه به واژه کم شد

بیت‌هایم همه قرآن روی سر آوردند

چارده مرتبه، آنگاه دلم محرم شد

ابتدا حرف دلم را به نگاهم دادم

بوسه می‌خواست لبم، گنبد خضرا خم شد

بانگ تکبیر ز امواج فضا می‌آید

گوش باشید که آوای خدا می‌آید

بوی عطر از نفس باد صبا می‌آید

نفس باد صبا روح فزا می‌آید

پیک وحی است که در غار حرا می‌آید

به محمد ز خداوند ندا می‌آید

طی می‌کنیم سمت ملاقات جاده را

شاید کسی سوار کند این پیاده را

وقتش رسیده است که با گریه ریختن

جبران کنید توبۀ از دست داده را

تکریم دیگری است همین امتناع‌ها

پس شکر می‌کنیم عطای نداده را

دامن کوهسار و غار حراست

بانگ اقرأ بلند از همه جاست

دم روح القدس ترانۀ وحی

حکم اقرأ صدا صدای خداست

این سروش مبارک جبریل

این ندای نجات انسان‌هاست

آشوب به غارت بَرد این قافله‌ها را

صدها پَر جاماندۀ این چلچله‌ها را

از کعبه به خونخواهی این قوم به پا خیز

پاسخ بدهد خنجرتان حرمله‌ها را

گرچه درخت سرو منعّم نمی‌شود

زین پس کسی شبیه حسین خم نمی‌شود

غارت‌زده منم که ترا می‌دهم ز دست

دیگر چنین بساط، فراهم نمی‌شود