عبد خدا و مرد خدا، سیدالکریم

منّا به نزد آل عبا سیدالکریم

در وصف دوست، حضرت هادی به غمزه گفت:

هستی به حق تو دوست ما سیدالکریم

اینجا دیار گریه‌کن‌ها از قدیم است

دولتسرای حضرت عبدالعظیم است

صاحب لوای این حرم شاهی کریم است

تنها پناه بی پناهان این حریم است

ای اهل نظر کعبۀ اهل نظر اینجاست

زیرا حرم زادۀ خیرالبشر اینجاست

خورشید ولایت گهر بحر هدایت

طوبای بهشت علوی را ثمر اینجاست

ای آفتاب فاطمه در شهر ری مقیم

در شهر ری مقیم و به خلق جهان زعیم

صحنت مطاف جان، حرمت جنّه النّعیم

عبد عظیم خالق بخشندۀ عظیم

فرزند طا و‌ ها، گل بستان و حا و میم

ای مسجد الحرام دل ما تو را حریم

شعر من، ‌ای آسمانی حال من

ای سکوت و شور و قیل و قال من

خسته منشین در حریم وصل یار

نشئه‌ای، از جام مشتاقی بیار

بوی خون آید از دل صحرا

خاک عالم به سر، چه رخ داده؟

بین لشگر به پا شده غوغا

حمزه دیگر ز پای افتاده

گمان نمی‌کنم این روحِ پیکرم باشد

تنی که مثله شده در برابرم باشد

گمان نمی‌کنم این تکه‌های پخش شده

همان عموی رشید پیمبرم باشد

عشق هر جا رود اثر دارد

ماجراها به زیر سر دارد

هر که باعشق رو به رو شد گفت:

عاشقی غالباً خطر دارد

بنویسیم از مسیر بهشت

باید از این سعود پاک نوشت

باید از عزتی فراتر گفت

نه عمو، یاور پیمبر گفت

عبا رسید که گرما به پیکرت نرسد

و گرد و خاک به موی مطهرت نرسد

عبا رسید به جسمت قبول، حرفی نیست

ولی خدا کند از راه، خواهرت نرسد

دنیا مثال حمزه علمدار دیده؟ نه

پیغمبری شبیه تو غمخوار دیده؟ نه

کوه احد ز خویش قوی‌تر ندیده بود

مانند تو امیر قلندر ندیده بود

المنه لله که گرفتار تو هستیم

‎عمری ست که در حلقۀ زوار تو هستیم

‎ما را به صف حشر به نام تو ببخشند

‎همسایۀ دیوار به دیوار تو هستیم