وقتی دلی شکست، یقیناً بها گرفت
در سرسرای عرش معلا سرا گرفت
قربان عاشقی که دلش بیقرار شد
بعد از نماز شب، ز خدا کربلا گرفت
دل من یاد محرم، به خدا حیران ست
یازده ماه وجودم همه سرگردان ست
دیر نیست آن شب پر شور که ما می‌گوییم
«عصر فردا بدنش زیر سم اسبان ست»
مستی از جام تو سر منزل هوشیاری ماست
بیدل از عشق شدن شیوۀ دلداری ماست
مبتلای تب عشقیم و تجلی داریم
درد بیچارۀ این، لذت بیماری ماست
زینب که سینۀ او، خود مدفن حسین است
روحش چنان لطیف است، گویا تن حسین است
یارب چه نشئه گل کرد؟ ظلم است و استغاثه!
دست سنان و اخنس، بر دامن حسین است
تشریف تو بر حدوث کاری است جلی
آنسان که به کائنات تشریف علی
از قوس صعود غبغبت دانستم
کرده است نزول، حق به طفلی بغلی
گرچه در آغوش کشیدم تو را
گریه چنان شد که ندیدم تو را
اکبر و اصغر همگی کوثرند
لیک من تشنه گزیدم تو را
به پای روضه نشستیم و اشک ناب شدیم
قنوت گریه گرفتیم و مستجاب شدیم
و ما که در پی خورشید نیزه‌ات بودیم
شبانه نور گرفتیم و آفتاب شدیم
شکر خدا که نور ولایت به ما رسید
الطاف خاندان کرامت به ما رسید
وقتی برای خون خدا نوحه‌خوان شدیم
بالاترین مقام عبادت به ما رسید
به گاهواره‌ات ای هرم التهاب بخواب
تو خانه‌زاد غمی، لحظه‌ای بخواب بخواب
تو را چو چشمۀ باران به دشت خواهم برد
بخواب در برم ای روح سبز آب، بخواب
به جز تو از همۀ کوفه با تو کیست؟ حسین!
دگر امید تو در زندگی به چیست؟ حسین!
کدام عاطفه مصباح راه سرخت گشت؟
که در سفینۀ عزمت درنگ نیست، حسین!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
