آن دم که به سوی رزمگه باره کشید

آن نعرۀ عاشقی دگر باره کشید

لبیک گلوی کودک شش ماهه

خون بود که تا ستاره فواره کشید

هر دم که ز کار زار بر می‌گردی

شوریده و بی قرار برمی گردی

این بار کدام لاله‌ات پرپر شد

که این گونه شکسته وار بر می‌گردی؟

منم قاهر، منم والی، منم غالب

منم لحظه به لحظه درد را طالب

حسین بن علی را اولین نائب

علی بن حسین بن علی بن ابیطالب

برای روضه نشستیم و روضه خوان آمد

صدا گرفته و غمگین و ناتوان آمد

نشست و گفت سلامٌ علیک یا عطشان

سلام حضرت لب تشنه، روضه خوان آمد

خواب یاران، استخوان در گلو یعنی همین

غافلیم و حاصل دوری از او یعنی همین

عمرمان طی شد به فکر آرزوهای بلند

سکر جهل آرزو در آرزو یعنی همین

وای از این روضه که از آن شده دفتر خونین

روضه خوان خون به دل و مسجد و منبر خونین

مستمع جامۀ خود چاک زد از این ماتم

مادری لطمه به صورت زد و منبر خونین

تشنه‌ترین ولیّ خداوند لایزال

از پیش چشم‌های پر از آب من مرو

ای نفس مطمئنّه که آرام می‌روی

بیچاره می‌شود دل بی تاب من مرو

دل من اگه نخونه، برا تو غزل ترونه

خودش اینو خوب میدونه، نباید دیگه بمونه

از خدا همیشه می‌خوام، که تو رو ازم نگیره

بکشه همیشه از دل، آتیش غمت زبونه

با لبان تشنه آن ساعت که افتادی به خاک

لَم تَقُل شیئا سِوا: قُم یا اخا! أدرِک اخاک!

مشک دور از دست گریان است و قدری دورتر

مانده بر صحرا لبی خندان و جسمی چاک چاک

دلی که نیست حسینیۀ غمت، دل نیست

بدون حب تو ایمان خلق کامل نیست

هزار شکر که بر دوش ما تمامی عمر

به غیر بیرق تو بیرقی حمایل نیست

اهریمنان نظر به سلیمانی‌ات زدند

حتی نظر به بی سر و سامانی‌ات زدند

سنگ تو را زدند به سینه؛ ولی چه سود

آن سنگ را دوباره به پیشانی‌ات زدند

در عزای اشرف اولاد آدم زار می‌گریم

بر شهید کربلا می‌گریم و بسیار می‌گریم

از لب عطشان گل‌های پریشان یاد می‌آرم

همچو ابر نوبهاری بر گل و گلزار می‌گریم