پیش از تو کسی خبر ز مهتاب نداد

یک لحظه مرا ر‌هایی از خواب نداد

وقتی که تمام دشت له له می‌‌زد

غیر از تو کسی به تشنه‌ها آب نداد

هرگاه عطش آمد و بی تاب شدم

با جرعه‌ای از مشک تو سیراب شدم

از شرم و خجالت دو دستت اما

مانند تمام رودها، آب شدم

غمی سنگین مرا در بر گرفته

دلم سمت ضریحت پر گرفته

محرم می‌‌رود، اما دل من

دوباره نوحه را از سر گرفته

معشوق، علی اکبری می‌‌طلبد

گاهی بدن و گاه سری می‌‌طلبد

تقویم پر از فرصت عاشورایی است

هر روز حسین، یاوری می‌‌طلبد

دلخسته و بی‌قرار برمی‌گردد

در هاله‌ای از غبار برمی‌گردد

دل‌های زنان و کودکان می‌لرزد

چون اسب تو بی سوار برمی‌گردد  

با مشک تو رودخانه تطهیر شده

رویای قشنگ آب، تعبیر شده

تا مشت به مشت آب برمی‌داری

در دست تو قرص ماه، تکثیر شده

بوی عجیب حضرت سر می‌رسد به گوش

گویا دوباره فصل عزا، ماه ماتم است

مادر، لباس مشکی غم را اتو بزن

دل داغدار روضۀ سخت محرم است

لباس مشکی ما را به دستمان بدهید

به ما حسینیۀ گریه را نشان بدهید

مرا که راهی بزم عزای اربابم

برای زود رسیدن کمی توان بدهید

لبریز از اشک و آهیم

چون کوله‌بار گناهیم

با پا و دست و سر و چشم

هر یک نفر، یک سپاهیم

وقتی که بر پیشانی‌ام مهر گدا است

یعنی که تقدیرم به دستان شما است

دم بازدم در سینه‌ها نام تو جاری است

این حنجره اهدایی زهرا به ما است

هرجا که حرف معرفت افتاد لاجرم

شاعر نوشت اول خط «صاحب کرم»

صاحب کرم اگرچه به ظاهر شود ذلیل

اما به ذهن مردم دنیاست محترم

اشعار سرخ دل‌شکنش را بیاورید

دم‌نوحه‌های سینه‌زنش را بیاورید

دارد صدای قافله از دور می‌‌رسد

اسفندِ وقت آمدنش را بیاورید