گرفته‌اند اجازه دم اذان با هم بنا شده که فدایش کنند جان با هم

میان معرکه چون ذوالفقار می‌مانند اگر یکی بشوند این دو نوجوان با هم

روضه خوان بر روی منبر سخت لب وا می‌کند

روضه را با اشک چشمان خود انشا می‌کند

روضه‌ها را یک به یک رده کرده مسلم را غریب

در میان کوچه‌های کوفه پیدا می‌کند

ز جور چرخ گردون می‌زدم داد

دو طفل مسلمم افتاد بر یاد

ز بعد کشتن آن شاه خوبان

بدند این هر دو ما بین اسیران

ضریح کوچک آلاله‌های پر پر است اینجا

زیارتگاه دل‌های محبت باور است اینجا

پر از بوی بهشت است این فضای پاک و نورانی

شمیم دلکش گل‌های زهراپرور است اینجا

دو گل از بوستان مصطفی، خوابیده‌اند اینجا

دو طفل نازنین، خواب پریشان، دیده‌اند اینجا

دو گلبرگ تر، از گلهای حسن یوسف زهرا

دو غنچه از گلستان وفا را چیده‌اند اینجا

بود مسلم با دو نور دیدگان

حسب دعوت، میهمان کوفیان

چون بدانستند آن قوم ظلال

خون مهمان را به کیش خود حلال

بود از مسلم، دو طفل خوش‌کلام

آن محمّد، وین یک ابراهیم نام

روی ایشان، هم‌چو ماه و مشتری

خالشان بر رخ نشان مهتری

دید چون زینب به دشت نینوا

مانده بی یاور، حسینش از جفا

کرد بهر یاری‌اش، آن ممتحن

هر دو طفل خویش را در بر، کفن

دید زینب، دختر میر عرب

یکّه و تنهاست، شاه تشنه‌لب

در صدف پرورده دو یکتاگهر

دو گهر از جان پاک، ارزنده‌تر

این دو کودک که جدا گشته ز پیکر، سرشان

می‌بَرَد دل ز همه، حُسن خدا منظرشان

سرشان گشته جدا از تن و پیداست هنوز

جای گل‌بوسه‌ی مسلم، به رخ انورشان

سلام باد به عبداللَّه از نژاد خلیل!

که بود زاده‌ی آزادِ مسلم بن عقیل

جوان هاشمی وجان‌نثار فاطمیان

که شد سیادت او با شهادتش، تکمیل

شکفته بر این نهر، دو یاس کوچک

دو چشم فروزان، دو الماس کوچک

دو گنبد به ‌اندازۀ بی‌پناهی

شده کربلایی، به مقیاس کوچک