دل شب چشمه‌ها از چشم وا کرد

میان گریه بابا را صدا کرد

ز دوری پدر چون گریه سر کرد

صدای گریه‌ها سر را خبر کرد

غروب و بغض و خرابه کنار یک دیوار

نشسته‌ام و تو را گریه کرده‌ام بسیار

به روی خاک خرابه تو را کنم تصویر

که دست دخترکی را گرفته‌ای انگار

ذکر لب من دعا و آمین شده است

باغ تن من بنفشه آذین شده است

جای دو سه تا عروسک امشب بابا

دامان من از خون تو رنگین شده است        

عمه جان بنگر عمو از صدر زین افتاده است

زینت دوش نبی روی زمین افتاده است

بی‌سپاه و بی‌سپهدار و غریب و تشنه‌لب

از لبش حتی دم هل من معین افتاده است

عمو نگاه صمیمانۀ پدر داری

شکسته بالی و اما هنوز پر داری

دوباره مثل گذشته یتیم خواهم شد

اگر هوای غریبانۀ سفرداری

آینه‌دار فاطمه، تموم حاصل باباست

شبا صدای لالائیش، تپش‌های دل باباست

می‌دوخت به چشمای بابا، نگاه صاف و ساده شو

وقت نماز که می‌رسید، زود می‌آورد سجاده شو

با کاروان نیزه سفر می‌کنم پدر

با طعنه‌های حرمله سر می‌کنم پدر

مانند خواهران خودم روی ناقه‌ها

در پیش سنگ، سینه سپر می‌کنم پدر

نیمه‌شب بود که درهای اجابت وا شد

یوسف گمشدۀ دخترکی پیدا شد

آنکه همراه سخن‌هاش همه لکنت بود

چون که چشمش به پدر خورد زبانش وا شد

غم بین قلب کوچک او جا گرفته بود

آن کودکی که روضۀ بابا گرفته بود

می‌خواست عمه و پدرش را صدا کند

با آن صدای زخمی‌اش، اما گرفته بود

چه زود آمدنت دیر می‌شود بابا

چه زود دختر تو پیر می‌شود بابا

به خوابم آمده گفتی که زود می‌آیی

چه دیر حرف تو تعبیر می‌شود بابا

هی نقشه می‌کشند که بَلوا به پا کنند

من را به درد بی‌پدری مبتلا کنند

اینها تمام، از پدرت زخم خورده‌اند

پس آمدند از دل خود عقده وا کنند

ابر تیره روی ماه آسمانم را گرفت

کربلا از من عموی مهربانم را گرفت

وقت دلتنگی همیشه او کنارم می‌نشست

بی‌وفا دنیا انیس و همزبانم را گرفت