ای تجلّی صفات همۀ برترها

چقدر سخت بود رفتن پیغمبرها

قد من خم شده تا خوش قد و بالا شده‌ای

چون که عشق پدران نیست کم از مادرها

قدری قدم بزن بر بابا، علی‌علی

میدان مرو به خاطر لیلا، علی‌علی

گر می‌روی برو، به سلامت، ولی چرا

آتش زنی به سینۀ زهرا؟ علی‌علی

مو می‌کنم اگر نروی از برش کنار

بردار چهره از رخ از خون ترش کنار

باید کسی صدا کند عباس را بیا

شاید رود به خاطر آب آورش کنار

بگذار نسیمی بوزد عطر تنت را

بالا بزند گوشه‌ای از پیرهنت را

بگذار که در ظهر تماشایی این دشت

آفاق ببیند هیجان بدنت را

وقتی از داننده­‌ای کردم سؤال        

که مرا آگه کن ای دانای حال

با همه سعیی که در رفتن نمود  

رجعت اکبر ز میدان از چه بود؟

خوش نباشد از تو شمشیر آختن                              

بلکه خوش باشد سپر انداختن

مهر پیش­‌آور، رها کن قهر را                                   

طاقت قهر تو نبود دهر را

ای باغچه‌ها که یاس پرپر دارید

هفتاد و دو پروانۀ بی‌سر دارید

تصویر پیمبر به زمین افتاده ا­ست

این عکس هزار تکّه را بردارید

مثل عکسی که میان قاب لذت می‌برد

چشم تو دارد از این محراب لذت می‌برد

این که گاهی چهره‌ات را ماه می‌خوانیم ما

بیشتر از هرکسی مهتاب لذت می‌برد

که گفته بال کبوتر اضافه آمده است

فقط ز جسم تو یک سر اضافه آمده است

برای کشتن تو چون که چون پیامبری

کمان به دست دو لشگر اضافه آمده است

زینب...نه ببین! دوباره مادر با اوست

عباس...نه، آیینۀ حیدر با اوست

اکبر...نه، بخوان در اشک خاموش حسین

تکرار جوانی پیمبر با اوست

پرواز قصه بود فقط، پر اگر نبود

شوق رسیدنِ به فراتر اگر نبود

جمعی دخیل بسته به درهای رحمتت

اوجی نبود، حلقۀ این در اگر نبود

دارند می‌­برند به صحرا بهار را، گل‌های نوشکفتۀ باغ انار را

پیوند می‌زنند به اشک تمشک‌ها، سیب گلاب تازه­‌تر شاخسار را

پیوند می‌زنند قلم را به چشم تر، با شعر داغدار پدرهای بی ­پسر

کی می‌­شود به ثانیه‌­ای بشکند کمر؟ اسبی بیاید و ببرد انتظار را