وقتش رسیده است که پر در بیاوری
از راز خندۀ همه سر در بیاوری
وقتش رسیده است که با روضه‌های خشک
اشکی ز چشم چند نفر در بیاوری
این خرابه بوی عود می‌دهد
بوی گرمی وجود می‌دهد
دامنی دوباره خیس می‌شود
دامنی که بوی دود می‌دهد
کوچک‌ترین نبود ولی چند ساله بود
خونین‌ترین نبود ولی داغ لاله بود
هرکس که دید چهرهٔ او را قبول کرد
زهراترین کبود رخ بی قباله بود
خرابه است مکانش ولی صفا دارد سه ساله است ولی عمر عشق را دارد
به قاب کوچک چشمش سرِ به نیزه پر است به من بگو که در این چشم، خواب جا دارد؟
ننوشتید زمین ها همه حاصلخیزند؟
باغ‌هامان همه دور از نفس پاییزند
ننوشتید که ما در دلمان غم داریم؟
در فراوانی این فصل تو را کم داریم
ننوشتید که هستیم تو را چشم به راه؟
نامه نامه لک لبیک ابا عبدالله
با دست تهی و کوله باری از آه
این بار هم آمده گدایت از راه
از کار دلم گره گشایی فرما
با دست سه سالهٔ اباعبدالله
دارد آوار می‌شود دنیا، بی نگاه تو بر سرم ...بابا!
طبق آمد ولی نفهمیدند، شده پشت خرابه خم ...بابا!
باد آورده بود بویت را، عطر لب‌های با وضویت را
پاره شد پیش پات بند دلم، به رگ پاره‌ات قسم ...بابا!
صحبت از موسی و طور و ذوق عمرانی بس است
من پدر می‌خواستم، توضیح عرفانی بس است
قرعۀ آن قبلۀ سیّار بر ما اوفتاد
ای خرابه، غبطه بر دیوار نصرانی بس است
قنوتت: روی دستت اصغرت را ...
رکوعت: خم شدی تا اکبرت را ...
نهادی صورتت را بر روی خاک
بمیرم سجده‌های آخرت را ...
پایم حریف خار مغیلان نمی‌شود
دست شکسته یار گریبان نمی‌شود
گیسو نمانده تا که پریشانم کنم تو را
آری، سر رقیه پریشان نمی‌شود
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
