خدایا خانمانم رفته بر باد

که تنها آشیانم رفته بر باد

مرا موی سپید زینبم گفت

تمام دودمانم رفته به باد

تا مهر فلک صدرنشین خواهد بود

تا ماه و ستاره و زمین خواهد بود

در جمع شهیدپروران اوج سخن

از فاطمۀ ام بنین خواهد بود

ای خرمن احساس پر از خوشۀ تو

ای صبر و وفا ناب‌ترین توشۀ تو

گفتی که مخوانید مرا ام بنین

قربان غم چار جگرگوشۀ تو

کردند غروب چار قرص ماهت

از دیده ستاره می‌چکد در راهت

اول به مدینه ناله‌ات آتش زد

آخر دل سنگ آب شد ز آهت

در حیرتم از چهار باغی که توراست

از پرتو چار چلچراغی که توراست

ای مادر نور، لاله‌ای غیر از تو

بر سینه نداشت چار داغی که توراست

تو فاطمه‌ای، فاطمه‌واری به خدا

تو عاطفه‌ای، آینه‌داری به خدا

با آنکه چهار فصل تو پاییزی است

سر سبزتر از روح بهاری به خدا

با امّ بنین آینۀ جان گل کرد

باغ ادب و بهار عرفان گل کرد

او کعبۀ عشق بود و در دامانش

یک باره چهار رکنِ ایمان گل کرد

آن دامنی که دم به دمش فیض رایج است

دامان مادر است که مهد نتایج است

ای دل بگیر دامن امّ‌البنین که او

باب‌المراد و مادر باب‌الحوائج است

آن بانویی که همسر لایق به مرتضاست

چون فاطمه، نه کمتر از او، یار باوفاست

غمخوارۀ حسین و حسن، یار زینبین

امّ‌البنین و مادر سردار کربلاست

امروز اگر بوی تو احساس شود

آمیخته با عطر خوش یاس شود

جز تو چه کسی لیاقت این را داشت

در جمع زنان مادر عباس شود؟

نام تو در آسمان درخشنده‌تر است

تاریخ جهان به عشق تو معتبر است

این فخر تو را بس که غزلنامۀ تو

با نام ابوالفضل و علی مفتخر است

در کرببلا دور و بر زینب باش

یعنی همه جا پشت سر زینب باش

خواهی که کنم حلال تو شیرم را

آقای همه! تو نوکر زینب باش