شهر در امن و امان است، همه خوابیدند

مردمانی که غریبی تو را می‌‌دیدند

صبح شمشیر کشیدی و رجز می‌‌خواندی

لشگری رو به رویت بود و همه لرزیدند

یوسف فاطمه! ‌ای دلبر و دلدار میا

با اشاره به تو گویم ز سر دار، میا

بین هرکوچه زدم دست روی دست، که من

گفته‌ام کوفه بیایی، ولی ‌ای یار میا

وقتی نفس از سینه بالاتر نیاید

جز هق‌هق از این مرد غمگین بر نیاید

خیلی برای آبرویم بد شد اینجا

آنقدر بد دیدم که در باور نیاید

به تمنا اسیرمان کردند

عاشقی را مسیرمان کردند

زخمی تیغ و تیرمان کردند

درِ این خانه پیرمان کردند

سر کرده‌ام چه سخت سحرهای شهر را

طی کرده‌ام تمام گذرهای شهر را

هرجا که رفته‌ام، به در بسته خورده‌ام

کوبیده‌ام تمامی درهای شهر را

عرض ارادات ما به محضر مسلم

ما همگی می‌‌شویم نوکر مسلم

عالم اعلم شده است و مرجع تقلید

هر که نشسته است پای منبر مسلم

همون‌هایی که خون کردن دل ناشاد مولا رو

لب تشنه جدا کردن سر داماد مولا رو

بازم این کوفیا حقّ و به حق، نشناختن و رفتن

تن مهمون رو از رو بام، زمین انداختن و رفتن

با قطره قطره خون، هوادار تو هستم

تا آخرین لحظه گرفتار تو هستم

این زندگانی را بدهکار تو هستم

در کربلا باشم، علمدار تو هستم

می‌درد داغ تو هر لحظه گریبان مرا

کاش خاموش کنی سینۀ سوزان مرا

خنده کردند در این شهر، همین که گفتم:

برسانید به او حال پریشان مرا

ای عزیز فاطمه!

رحم کن بر اشک‌های دخترت، کوفه میا

جان زهرا صبر کن

تا نبینی ارباً اربا اکبرت، کوفه میا

نامه دادم که بیا، سخت پشیمانم من

از همه رانده شدم، بی سر و سامانم من

بسته رویم همه درها شده، در حالی که

بین این مردم بی عاطفه مهمانم من

گریه‌هایم می‌‌شود از شرمساری بیشتر 

هر دقیقه می‌‌شود این بی قراری بیشتر 

جای این زخم زبان، ‌ای کاش تنها می‌‌زدند

طعنه از هر تیغ دارد زخم کاری بیشتر