هشتم ذی‌الحجّه، آن بحر کرم

کرد با یاران خود، ترک حرم

کرد آهنگ منای کربلا

بُرد قربان تا کند آن‌جا فدا

مرحبا! طوباً لک! ای بیت عتیق!

«جائکَ المحبوب، من فجٍّ عمیق»

مرحبا بر طالع میمون تو!‍

حبّذا زین قدر روزافزون تو!

چون ز یثرب کرد، آن شاه جلیل

سوی شهر مکّه، آهنگ رحیل

در دل شب با دلی پُر داغ و درد

عزم تودیع رسول‌‌الله کرد

یا حسین! ای جوهر پایندگی!

مرگ سرخت، رمز آب زندگی!

ای حیات محض! ای خون خدا!

وی چو ایزد، رحمتت بی‌منتها!

می‌رسد در گوش من، بانگ درا

دم‌به‌دم از کاروان کربلا

مرحبا! ای خاک پاک کربلا!

از حرم برتر ز عزّ و اعتلا!

ای آن‌ که در عزای تو، چشم جهان گریست!

وز درد جان‌گزای تو، هفت آسمان گریست

تنها نه آدمی ز غمت خون ز دیده‌ رانْد

در ماتم تو عرش و زمین و زمان گریست

آزاده‌ای که کعبۀ عشق است، کوی او

دارند چشم، اهل دو عالم به ‌سوی او

صاحب‌دلان کنند به ‌شکرانه، جان‌ نثار

در مقدم صبا به نسیمی ز کوی او

چون نوا و نغمه‌ی «هل من معین»         شد بلند از نای شاه بی‌قرین

جمله‌ی ذرّات از بالا و پست         رشته‌ی آرامشان از هم گسست

عصر تاسوعا که از شرم، آفتاب

                        گشت در مغرب، نهان، زیر نقاب

روز، رخ بنْهفت، از پی شب رسید

                        عاشقان را وقت تاب و تب رسید

والی دین، خسرو مُلک وجود

                        چون به دشت نینوا آمد فرود

گشت آن صحرا ز رفعت، رشک طور

                        وادی ایمن شد آن صحرا ز نور

بلبل نطقم شده دستان‌سرا

                        می‌کند در گلشن معنی نوا

برده بویی از سراندازان عشق

                        خاصه از سرخیل جان‌بازان عشق

خضر راه عشق، رو در راه کرد

                        رو به سوی منزل دل‌خواه کرد

شاهد غیبش ز سر برْبوده هوش

                        دل پُر از گفتار امّا لب، خموش