مثل اسفند دلم روی دلم بند نبود مدتی روی لبان همه لبخند نبود درد دوری ز پیمبر که خوشایند نبود و کسی مثل خداوند هنرمند نبود

کوچه گرد غریب این شهرم

بی کسی در غروب می‌دانم

سر بشکسته ام گواهی شد

بارش سنگ و چوب می‌دانم

دستان تو بحر را به هم ریخته است

لبخند تو قهر را به هم ریخته است

آن سر که ز روی نیزه‌ها می‌افتد

آرامش شهر را به هم ریخته است

این پلک صبور و خسته را خواب گرفت

این دیدۀ پر ستاره را آب گرفت

در حیرتم‌ این سنگ که ‌آمد سویت

لبخند تو را چگونه از قاب گرفت

در شام فقط اشک ز دیده می‌ریخت

صد قطرۀ خون نذر سپیده می‌ریخت

سنگ از لب بام سوی سرها می‌رفت

از نیزه فقط سر بریده می‌ریخت

بی تو شب و روزم همه سردند عمو

گل‌های دل باغ چه زردند عمو

تا رأس تو دیدم ز خودت پرسیدم

چشمان تو را چه کار کردند عمو؟

بی‌تو شب و روزم همه سردند عمو

گل‌های دل باغ چه زردند عمو

تا رأس تو دیدم ز خودت پرسیدم

چشمان تو را چه کار کردند عمو؟

در شام فقط اشک ز دیده می‌ریخت

صد قطرۀ خون وقت سپیده می‌ریخت

سنگ از سر بام سوی سرها می‌رفت

از نیزه فقط سر بریده می‌ریخت

لب‌های لبِ آب صدا می‌زد آب

حرف دل آب را کجا می‌زد آب؟

وقتی که ابالفضل به دریا زد و رفت

چون طفل رباب دست و پا می‌زد آب

تا دست کردگار تو را بی نشان نوشت

گفتم مگر که می‌شود از آسمان نوشت؟

حالا دگر که می‌شود و می‌توان نوشت

باید تو را همیشه امام زمان نوشت