شب و درد و تب است و «امّ کلثوم»

جهانی مطلب است و «امّ کلثوم»

تمام حجم داغ شام و کوفه

به دوش زینب است و «امّ کلثوم»

دریا بلوغ عاطفۀ مرد کوچکی ست

آب و عطش حکایت ناورد کوچکی ست

در پیشگاه سرخی خون گلوی او

خورشید، نیم‌دایرۀ زرد کوچکی ست

غرقیم در حدود تو غرقیم، یا کریم

در بیکران جود تو غرقیم، یا کریم

ما در ازل به پرسش سبز تو آمدیم

در حضرت وجود تو غرقیم، یا کریم

می‌چکد از حنجری خون پیمبر سرخ‌تر

جاری از شش گوشۀ گودال، خنجر سرخ‌تر

آمده روی زمین خورشید خون‌آلوده‌ای

می‌کشد هر لحظه او را خاک در بر، سرخ‌تر

حالا نگین حلقۀ خاتم تویی تو

انگشتر سبز بنی‌آدم تویی تو

در اعتقادات عجیب آب و شمشیر

مردی اگر باشد در این عالم تویی تو

بی بی! سلام، شب شده و کرده‌ام هوات گفتم یکی دو خط بنویسم که از صفات،

کم کم زلال‌تر شوم و مثل آینه روحم جلا بگیرد و از برکت دعات  

مثل پرنده‌ها بپرم سمت آسمان مثل فرشته‌ها بزنم بال در هوات ...

سربازهای کوچک من! ... از جلو نظام

آماده باش ... ایست، خبردار ... احترام

دقت کنید ... عرش خدا گُر گرفته است

از شدت محاصره ... از روز ازدحام

زینب که دل من و شما قربانش

آب و عطش و فرشته سرگردانش

شرمنده سوی حسین آمد اما

دو میوۀ نورسیده در دستانش

می‌گفت یکی به گوش من وای حسین

آن سید بی‌غسل و کفن وای حسین

خون لخته به تشت خواهرش دید و گریست

ای وای حسن وای حسن وای حسین

همسایۀ صبر خواهرش بود حسن

دنبالۀ زخم مادرش بود حسن

یک کوزه پر از سم، لب افطار خدا

لب تشنه‌تر از برادرش بود حسن

تا شعر صمیمیت انسان خواندی

بی حنجره از لبان باران خواندی

تاریخ قیام انبیا کامل شد

وقتی که به روی نیزه قرآن خواندی

آن طشت که خون عشق را می‌نوشید

در فهم دلیل خون او می‌کوشید

آن روز شعور خیزران جالب بود

انگار لبان وحی را می‌نوشید