خون‌ از زبان خامه حزین! این قدر مریز دستی به دل گذار، درین شور رستخیز

خامش نشین دلا! که به جایی نمی‌رسد  با روزگار خصمی و با آسمان ستیز

نخل تری به تیشه عدوان فکنده‌ای از پا ستون کعبه ایمان فکنده‌ای

از تشنگی سفینه آل رسول را در خاک و خون به لجه طوفان فکنده‌ای

خونین لوای معرکه کارزار کو؟  میدان پر از غبار بود، شهسوار کو؟

واحسرتا! که از نفس سرد روزگار افسرده شد ریاض امامت، بهار کو؟

ای دل! چه شد که از جگر افغان نمی‌کشی؟ آهی به یاد شاه شهیدان نمی‌کشی؟

سرها جدا فتاده، تن سروران جدا

در کربلا سری به بیابان نمی‌کشی؟

ای مرگ! زندگانی از این پس وبال شد جایی که خون آل پیمبر حلال شد

مهر جهان فروز امامت به کربلا از بار درد، بدر تمامش هلال شد

شاهی که نور دیدۀ خیر الانام بود ماهی که بر سپهر معالی تمام بود

شد روزگار در نظرش تیره از غبار باد مخالف از همه سو بس که عام بود

طوفان خون ز چشم جهان جوش می‌زند بر چرخ نخل ماتمیان دوش می‌زند

یارب شب مصیبت آرام سوز کیست؟ امشب که برق آه، ره هوش می‌زند