دیگر به سینه تاب نماند و، به دل قرار  

افتاده جسم اطهرتان توی کارزار

ای چشم‌های پاک شما، گرمی دلم ‌

ای دست‌های سبز شما، معنی بهار

از دشت سمت خیمه می‌آید کسی مگر؟  

گویا دلش شکسته ز سنگینی خبر

داغی بزرگ، بر دل پاکش نشسته است  

داغی به وسعت غم آدم، نه! بیشتر

جانم فدات، یار عزیزم، برادرم  

همراه خوب کودکی‌ام، نیم دیگرم

افتاده‌ای میانۀ میدان به خون چرا  

بالت شکسته است چرا پس کبوترم؟

دوباره آمده‌ای امّا، چقدر خسته و تنهایی

دوباره نوحه بخوان، زینب‌! دوباره با همه گویایی

صدای غم‌زده‌ات، بانو! به گوش دشت که می‌پیچد

ز خیمه‌های حرم انگار، شنیده می‌شود آوایی

دیگر نه تاب مانده به سینه، نه دل، قرار

افتاده جسم اطهرتان توی کارزار

ای چشم‌های پاک شما گرمی دلم

ای دست‌های سبز شما معنی بهار

از دشت سمت خیمه می‌آید کسی مگر؟

گویا دلش شکسته ز سنگینی خبر

داغی بزرگ بر دل پاکش نشسته است

داغی به وسعت غم آدم، نه! بیشتر!

جانم فدات یار عزیزم، برادرم

همراه خوب کودکی‌ام، نیم دیگرم

افتاده‌ای میانۀ میدان به خون چرا؟

بالت شکسته است چرا پس کبوترم؟

یادت نرفته قول من و تو بجاست ... نه؟

گفتی که بی‌تو از شب دنیا نمی‌پرم

فرصت کم است، دامن من را رها کنید

وقتش رسیده نذر پدر را ادا کنید

وقتش رسیده، نوبت جانبازی شماست

جان را فدای خامس آل عبا کنید

شیران نسل جعفر طیار، یا علی

رخصت اگر نداد مبادا حیا کنید

دوباره تشنه‌ام، این جملۀ برادر توست

دوباره قصّه همان قصّۀ مکرّر توست

دوباره با لب خشکیده می‌روی سقّا

به انتظار تو در خیمه باز خواهر توست

برای تو عسل و شیر را خدا آورد

 خدا به دست خودش آب تشنه را آورد

برای این که بفهمیم عشق عادی نیست

خدا دلیل خودش را به نیزه‌ها آورد

دلت گرفته چرا حال تو خراب شده است

عزیز، چشم قشنگت چرا پرآب شده است

مگر که کودک من عیب و علّتی دارد

 جواب داری و امّا دلت کباب شده است