وفا و عشق، مانده زنده از تو

تمام قلب‌ها آکنده از تو

تو تشنه ماندی و بعد از تو ماندند

تمام رودها شرمنده از تو

من و یک دل، دلی پر درد عباس!

میان اینهمه نامرد، عباس!

تمام خیمه‌ها چشم انتظارند

دوباره در حرم برگرد، عباس

غمت از سینه صبر و تاب می‌برد

ز چشم عشق، رنگ خواب می‌برد

تو تشنه ماندی و بعد از تو ای کاش

تمام رودها را آب می‌برد

به شام تیرگی فانوس عشقی

کلام عشق در قاموس عشقی

کجا لب تشنۀ آبی ابالفضل!

تو دریا نه که اقیانوس عشقی

الا ای پیکر صد چاک! عباس!

دلت پاک و روانت پاک! عباس!

فدای قطره قطره آب مشکت

که می‌ریزد به روی خاک! عباس

عموی باوفای خیمه، عباس!

تویی شور و صفای خیمه، عباس

بیا از علقمه برگرد شاید

نلرزد شانه‌های خیمه، عباس

مطلع الفجر است یا تابیده قرآن روی نی کاین چنین افتاده آتش در نیستان روی نی؟

عرش می‌پیچد به خود از آه و سوز کاروان باد می‌پیچد به موهای پریشان روی نی