زحمت مکش که خاک کنی بر سر این‌چنین

با بازوی بریده مزن پرپر اینچنین

با تیغ نه، تو را به امان‌نامه کشته‌اند

آری که می‌برند به کاغذ سر اینچنین

رو کنی گر روی خود را گرچه سرتا پا شکست

رو نمی­‌آرد به بازار بتان الّا شکست

خاک خشک کعبه بنا بنموده بود

خاک قربانگاه تو تر گشت و قیمت را شکست

چون روی تو چو روی به صحرا گذاشتند

داغ لب تو بر دل دریا گذاشتند

فطرس کجاست حق پرش را ادا کند

اینان تو را به معرض گرما گذاشتند

سر تو نقش فلک نقش بیابان بدنت

بازی کیست که پیدا شده در سوختنت

نتوان برد به تنگی دهان تو حسد

بس که پر خون شده از طعن حسودان دهنت

تمرین لب مکیدن من لب گزیدن است

حسرت مقدمات به جانان رسیدن است

هر چند خلق دوخته‌اش را کند پسند

در سلک ما لباس برای دریدن است

شیب گودال، به سوی تو دویدن دارد

وه که این بام چه جایی به پریدن دارد

دارم آیینه برایت ز حرم می‌­آرم

تو زخود بی‌خبری، روی تو دیدن دارد

ما گریه می‌کنیم تمامی سال را

کامل نمی‌کنیم به جز این کمال را

خورشید جلوه زار معانی است پیش خلق

چشمی که سرکشد قدحی زآن جمال را

وقتی سوار چرخ زمان می‌کنی مرا

مانند روح خویش روان می‌کنی مرا

در سینه‌ام ملایک تو سینه می‌زنند

داری برای گریه مکان می‌کنی مرا

زلفت زپیچ و تاب فزونش طناب شد

یک حلقه ده که قلب گلوی من آب شد

یک قطره اشک بهر تو بحر طویل گشت

یک ذره از فضیلت تو صد کتاب شد

عاشقان جمع که باشند خدا می‌آید

جان من هیچ مگویید صدا می‌آید

ما که از خویش برفتیم ز بس مست شدیم

یار را زود بگویید کجا می‌آید

به راه منزل تو بی‌قرار باید شد

پیاده راه فزون شد، سوار باید شد

عنان حنجر خود را زدست باید داد

اسیر گریۀ بی‌اختیار باید شد

هر آن‌ کسی که نهان با تو عالمی دارد

به عمر نوح بیارزد اگر دمی دارد

به نامرادی گردون توجّهی نکند

ز گریه هر که بساط فراهمی دارد