بود در کرببلا حرّی دلیر

رادمردی بس شجاع و شیرگیر

روز رزم از بس که او چالاک بود

در دل گُردان ز بیمش، باک بود

بار دیگر آمد از خرگاه عشق         خشک‌لب طفلی به دست شاه عشق

روی دست شاه، هم‌چون قرص ماه         نور رویش بسته بر خورشید، راه

از محرّم چون شب عاشور شد

                        نینوای عاشقان، پُرشور شد

آفرینش بُد ز ماهی تا به ماه

                        جملگی مبهوت بر احوال شاه

با ادب آمد به نزد پیر عشق

                        گفت کای فرمان‌روا و میر عشق!

رخصتم دِه تا سوی میدان روم

                        امر فرما کز پی فرمان روم

اکبر، آن آیینه‌ی روی نبی

                        خَلق و خُلق و منطقش، خوی نبی

در میان عاشقان افراخت قد

                        چون ز قرآن، «قل هُو الله اَحَد»

ساربان زد چون که بانگ «الرّحیل»

                        عشق، خود آن کاروان را شد دلیل

چون سواری، نوبت بانو رسید

                        جامۀ صبر و شکیبایی درید

چون ز پا افتاد شه در راه عشق

پس به سر پیمود ره، آن شاه عشق

خولی آن سر را که پُر ز اسرار بود

با  سر اندر جست‌وجوی یار بود،

خوش بتاب، ای انجم گیتی‌فروز!

                        کربلا را ساز روشن‌تر ز روز

خوش بتاب، ای مه! تو بر دامان خاک

                        خاک را کن از فروغت، تاب‌ناک

شد به پا در کربلا، توفان عشق

                        چون به پایان برد شه، پیمان عشق

منخسف گردید قرص آفتاب

                        تا ز پای شاه خالی شد رکاب

خسرو خوبان، نبی را جان پاک

                        کرد از معراج زین، رو سوی خاک

پیکرش، مجروح از تیر و سنان

                        جمع، دور شاه از اهریمنان

شاه با یاران خود، گرم حضور

                        کوفیان سنگ‌دل، مست غرور

شد برون از خیمه‌گه آن شاه فرد

                        دید صحرایی‌ است، پُر از خاک و گَرد

تاخت شاه عشق در میدان عشق

                        تا کند جان را، بلاگردان عشق

تیز‌تک شد، ذوالجناحِ عشق‌‌خو

                        آن خدارو برنشسته پشت او