ای آینه‌دار پنج معصوم!

در بحر عفاف، دُرّ مکتوم

پروردۀ دامن ولایت

مظلومۀ خاندان مظلوم

ای کرامت را تو مجلای تمام حضرتت باب الکرم بنت الکرام  

با کلام الله ناطق هم کلام ای سکینه بر کراماتت سلام

ماهی که یادگار ز پنج آفتاب بود بر چهره‌اش ز عصمت و عفّت نقاب بود  

پیوسته داشت جلوه در او صبر فاطمه آیینۀ تمام نمای رباب بود

کاروان رفت و من سوخته دل جا ماندم آه کز ناقه بیفتادم و تنها ماندم همرهان بی خبر از من بگذشتند و دریغ من وحشت زده در ظلمت صحرا ماندم

به کربلای تو، یک کاروان دل آوردم

امانتی که تو دادی، به منزل آوردم

هزار بار به دریای غم فرو ‌رفتم

که چند دُرّ یتیمت، به ساحل آوردم

سلام ما به حسین و علیّ اصغر او!

امیر عشق که گهواره بود، سنگر او

رضیع و داده خدایش، نشانِ سربازی

صغیر و بر همه پیدا، مقام اکبر او

ای مُحرمان مَحرم، بار سفر ببیندید

احرام حج خونین، بار دگر ببندید

من خود خلیل عشق و، چاووش کربلایم

چاووش کربلا را، بار سفر ببندید

سلام ما به شُکوه آفرین بزم جلال! بزرگ زادۀ آزاده، «نافع بن هلال»

از او که خوانده حسینش ز بهترین اصحاب چگونه مدح سرایم که هست ناطقه، لال

سلام باد به اسطورۀ حیا زینب

یگانه آینۀ عصمت خدا زینب

شکوه صبر علی در قیام عاشورا

قوام قائمۀ عشق کربلا، زینب

امشب از تشنگی سخن دارم

که  از آن  آب  در دهن دارم

همه جویای آب و من عطشم

جز  می تشنگی  دگر نچشم

در دل محراب خون جای من است

نغمۀ تکبیر آوای من است

روزه‌ام را در سحر قاتل گشود

زان به خون آغشته لب‌های من است

کاروان رفت و من سوخته دل جا ماندم آه کز ناقه بیـفتادم و تنها ماندم

همرهان بی خبر از من بگذشتند و دریغ منِ وحشت زده در ظلمت صحرا ماندم