آن کشته‌‌ای که نیست جزایی، برای او

الّا خدای او که بُوَد خون‌بهای او

آن کشته‌ای که حیدر و زهرا و مصطفی

دارند صبح و شام به جنّت، عزای او

میزان حُسن و عشق چو با هم قرین فتاد

سهم بلای او به امام مبین فتاد

عشقش عنان کشید ز یثرب به کربلا

کوشید تا که کار به «عین الیقین» فتاد

بر زخم‌های پیکرت ار اشک، مرهم است

پس گریه تا به حشر بر آن زخم‌‌ها، کم است

زآن ناوکی که بر دلت آمد ز شَست کین

خون دل از دو دیده، روانم دمادم است

ای کرببلا! منزل جانان من استی

یعنی تو مقام شه گل‌پیرهن استی

خود گلشن طاهایی و باغ دل زهرا

کاین‌سان چمن اندر چمن از یاسمن استی

چون کاروان عشق، به دشت بلا گذشت

افکنْد بار عشق در آن ‌جا، ز جا گذشت

با عشق دید آب و هوایش چو سازگار

منزل نمود و از سر آب و هوا گذشت

سالار کاروان، همه کالای عشق را

بنْهاد در میانه، ز هر مدّعا گذشت