شه ز تنها مانْد تنها، نى ز جان
آیۀ «لاتَحسَبَنَّ» خوش بخوان
شه برون شد از حجاب پیچ‌پیچ
چون الف شد، او چه دارد؟ هیچ‌هیچ
این شنیدم که شه لب‌تشنگان
در وداع خواهران و دختران
با دل پرورده آه آتشین
با سکینه گفت کاى حورا جبین!
گفت: اى صبا! ببر خبر روزگار من
از کربلا به مردم شهر و دیار من
در حضرت رسول بگو شرح حال ما
در خدمت بتول بده عرض کار من
گریه، اى دختر رباب! مکن
نرگست، شیشۀ گلاب مکن
روى غمهاى جان، غمى مفزاى
ز اشک حسرت، دلم کباب مکن
بهر وداع آخرین، آمد چو شاه گل‌بدن
اوّل ز خاتون حرم، درخواست کهنه‌پیرهن
چون نام پیراهن شنید، زینب گریبان بر درید
گفتى که شه زد آتشى، بر جان خواهر زین سخن
چو شاخى را همى بُرّى به دو نیم
دل شاخ دگر مىلرزد از بیم
عجب نبْوَد گر از مرگ برادر
برادر را شود سینه پُر‌آذر
«پُر بُوَد اجسام هر لشکر ز شاه
زآن زنندى تیغ بر اعداى جاه»
«شه یکى جان است و لشکر پُر از او
شاه چون آب است و آن اجسـام، جو»
چه لیلا؟ خود یکى مجنون اکبر
چه اکبر؟ خود یکى جان، پاى تا سر
کجا مادر چو او فرزند زاید؟
که در صد قرن، چون آن مه نیاید
پدر باغ و پسر در وى نهالى است
ندانى بى نهال، او را چه حالى است
نهالى داشت شه، پُر‌بار و خوش‌بر
به رخ، چون ماه بود و قد، صنوبر
چشم «عابس»، چون جمال شاه دید
ابر غربت را حجاب ماه دید
پیش آمد گفت کای شاه جهان!
گر مرا چیزی بُدی خوش‌تر ز جان،
اکبرا! داغ تو دانی که چها با دل کرد؟
عمر کو؟ تا بتوان چون تو گلی حاصل کرد
خوش‌نهالی به بسی سعی به بار آوردم
چه کنم؟ داس جفا، سعی مرا باطل کرد
گریه، ای دختر رباب! مکن
نرگست، شیشۀ گلاب مکن
روی غم‌های جان، غمی مفزای
ز اشک حسرت، دلم کباب مکن
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
